annemden nefret ediyorum (ciddi)
herkese selam. buraya dert dökmek değil, kayda değer bir çözüm bulmak için geldim. ve bir anlık sinirle değil, yılların birikimiyle yazıyorum. 21 yaşında erkeğim. tek çocuğum ve öğrenciyim. ergenliği falan çoktan geçtim. ancak annemden artık onu öldürecekmişcesine nefret ediyorum. bugün babamla kavga etti ve babamın kolunu yaraladı. sadece ölürse vicdan azabı duymamak için ölmesini istemiyorum ve annem diye bir acıma duyuyorum. sevgim hiç kalmadı artık bu kadına. eğer üşenmeyecekseniz okuyun lütfen:
bu kadın bana rezil bir çocukluk geçirtti. evde hep kavga, hep dövüş oluyordu. bu kadın babamla evdeyken 1 hafta düzenli, kavgasız bir zaman olmadı (bazı istisnalar dışında) (çok ciddiyim). çocukken hep beni dövdü, aşağıladı, özürlü gibi lakaplar taktı, rezil etti. aynı şekilde babamı da mahvetti. hep kavgalar yüzünden uyuyamıyorduk. uyku düzenim de bozulmuştu. annem aşırı saplantılı, depresif, kıskanç, aşırı öfkeli ve aptal (gerçekten aptal) bir kadın. o kadar aptal ki, televizyonun sesini kısmayı bile öğretemedim. beni de kendi gibi sinir hastası etti ve bir işi düzgün yapamayınca ona bağırıyorum ve karşılık alınca aşırı derecede iğrenç küfürler ediyorum. zaten o da geri durmuyor. hayatımız böyle rezil geçiyor. babamın da işinden olmasıyla ev yaşanmaz hale geldi.
annem de zamanında annesinden, kardeşlerinden çok fazla dayak yemiş. stresli bir evde büyümüş ve işinden mutsuz. sürekli mutsuzum diyor. mutsuzum deyince bizi de depresyona sokuyor. babam sürekli geçmiş yüzünden annemin üstüne geliyor. ve ortam iyice savaş alanı oluyor. yaptığı hataları kabul ediyor ancak eleştiriye gelemem diyor. üstüne fazla gelince ya ağlıyor, ya intihara falan kalkışıyor, ya da bıçakla üstümüze yürüyor, ya da eşyaları parçalıyor. komşular da şikayetçi. psikoloğa götürdük ancak psikolog da para peşinde. birkaç seanstan sonra bıraktı. paxil içirdik ancak kilo aldırması ve aşırı uyuşturması yüzünden bıraktı.
annem bunları istemeden yaptığını söylüyor ancak yaptığı hareketler yenilir yutulur gibi değil. ya akıl hastanelik ya da hapishanelik. masa örtüsüne hafif çay dökülse kavga çıkarıyor. yere bir şey düşse hemen bağırıp çağırıyor. biz de şamar oğlanı değiliz. eskiden sineye çekerdik ama artık çekemiyoruz. babam birkaç kez evi terk etti ama değişen olmadı. annem biraz daha akıllı olsa kesinlikle boşanmalarını isteyeceğim ama boşandıklarında annemle beraber kalamayacağımdan (iş güç dolayısıyla) bu kadına kim bakacak diye kendime soruyorum. çünkü alışveriş yapmayı bile bilmiyor adam akıllı. yani anlayacağınız tamamen elim kolum bağlı.
sizden ricam, annem babamdan boşanmadan, psikoloğa çok işimiz düşmeden, aşırı uyuşturan ilaçlar kullanmadan bu hengameden nasıl çıkacağımızı söyler misiniz? obsesyon, öfke, depresyon hastası bir kadına ne yapılabilir? ya da çok sinirlenince hemen alıp da yatışacağı bir ilaç var mıdır? psikolog ne kadar güvenilirdir? sonuç alan var mı? lütfen yardım edin yoksa gerçekten de sonuç iyiye gitmiyor. şu anda çaresizlikten, öfkeden, mutsuzluktan ağlıyorum.
Alıntı
Yer imleri