hartemes Nickli Üyeden Alıntı
Hiç kimseye karşı bir kinim yok. Hiç kimseye karşı bir sevgi, bağlılık hissim de yok. Ailemle her zaman ilgileniyorum ve onlara karşı saygım sonsuz fakat bu da sadece sorumluluklarımı bilmemden kaynaklanan bir şey sevgi denen şeyle bir ilgisi yok.
İş hayatında çok başarılıyım; işime kusursuz bir şekilde odaklanıyor ve her zaman iyi sonuç alıyorum. Bunu yapmak için bazen diğer insanları ürkütecek şeyler yatığım oluyor. Birçok arkadaşım var onları istediğim gibi yönlendiriyorum. Duygu ve düşüncelerinin benim için hiçbir önemi yok. Bana artık fayda sağlayamayacağını düşündüğüm kişileri kolaylıkla çevremden uzaklaştırıyorum. (Bu kişilere kız arkadaşlarımda dâhil) sadece olasılık hesabı ve kar- zarar değerlendirmesiyle hareket ediyorum. İçimden geldiği için veya hevesli olduğum için şu ana kadar bir şey yapmış değilim. Durumun “şizoid kişilik bozukluğu” fakat anlayamadığım şey şu; bu beni çevremdeki insanlardan daha başarılı ve saygı duyulan biri yapıyorsa neden hastalık olarak görünüyor? Neden kendisine şizoid tanısı konulan kişiler senelerce bundan kurtulmak için mücadele veriyor? Bunu tanrıdan gelen bir hediye değil de bir hastalık yapan şey nedir? Neden kız arkadaşım beni terk ettiğinde acı çekmedim ya da ailemden birini kaybettiğimde bana taziyeye gelen insanlara ben teselli verdim diye tedavi olmam isteniyor?
Yer imleri