Alıntıitiraf ediyorum pişmanım. daha çok mücadele edebilirdim.
başkaları da benim kadar mutsuz olsun istiyorum, insanlara durduk yere gıcık olabiliyorum ve günde birkaç defa ölmek istiyorum
itiraf ediyorum pişmanım. daha çok mücadele edebilirdim.
çok mutlu olan insanlari görünce çok üzülüyorum.
Ona çok acıyordum, hiç mi âşık olmamıştı acaba, sevdiği biri yok muydu?
Siz hiç böyle hissettiniz mi? Ve insanın bu duygusu yüzünden kendinden utanıp kendini dışlaması...Psikiyatra gitmiştim 1 ay önce, aslında neyim var derseniz inanın bende bilmiyorum. takıntı mı nedir arkadaş...Galiba deliriyorum. Ben insanlar için yeri gelmiş hayatımı en büyük riske sokacak kadar insanlara yardım etmişim.Derneklerde öncülük edip çok şeyler yapmışım ama içimde öle bir duygu bazen geliyor midemi bulandırıyor. Ben nasıl böyle düşünürüm diyorum.Benim doktor merdivenlerden inerken tak ruk die ses çıkarıyordu, istediği odaya yani diğer doktorların odasına hiç tıklmadan girmesi ve bir doktor edasıyla insanları hiç yokmuş gibi görmesi işte o an beynimde şimşekler çaktı...Merdivenden inerken içimden "inşallah öle bir düşüşün olur ki yerde saatlerce kalırsında bende izleyip gülerim" dedim. Ama dedikten bir kaç saniye sonra öle suçluluk duygusuna kapıldım ki, ben nasıl bunu isteyebiliyorum? nasıl bu kadar kötü olabilirim dedim ? başka bir gün doktorumu araştırmak için nette biraz araştırma yaptım, facesi okudu okullar falan derken facesinde bir video gördüm, doktor katliamları lanetliyordu. o videoya baktıktan sonra bir an öle geldi ki," sen onun yerinde olsaydın ve senin yüz ifadeni görmek isterdim "dedim. bunu der demez kendi içimde resmen bir bıçak saplanmış gibi nefret duydum kendimden. çünkü ben böyle biri değilim, bir karınca ezilse aylarca onun üzüntüsünü yaşarım. Sokakta bir dilenci görsem onunla sohbet etmeye çalışıp acaba gerçekten ihtiyacı var mı? ve yardım etmem gereken bir şey var mı diye düşünürüm. Biri durumu kötü olduğunu söylese gece bile olsa ona ulaşmaya çalışırım veya birini ulaştırırım.ama bazen öle geliyor ki insanlar için öle kötü şeyler istiyorum kendimden nefret edecek kadar...Bunları doktoruma anlatmalımıyım bilmiyorum belki objektif bakamayıp nefret eder benden...Bazen lüks arabaların içinde ölen ve hatta feci bir şekilde ölen insanları görünce all sanaa ...para mı kurtardı seni daha kötü ol gibi bir düşünceye kapılıyorum.Hemen saniyeler içinde büyük azap çekiyorum. ama elimde değil, bunları diyorum...
İtiraf ediyorum ben görüldüğü kadar iyi değilim içimde bir şeytan yatıyor içimdeki meleği de öldürüp aktif oluyor.Ne yacağım nasıl başa çıkacağım?
Ona çok acıyordum, hiç mi âşık olmamıştı acaba, sevdiği biri yok muydu?
İnsanlar düşüncelerinden değil eylemlerinden sorumludur. Düşünce bazında kaldığı için problem değil bu inan ki. Çünkü aklına gelen şeylerden gerçekten sen sorumlu değilsin. Çünkü beynin senden ayrı bir kişilik bir organizma buna gerçekten inanıyorum artık ben. İncognito adlı bir kitap da aynen böyle söylüyor. Senin elinde değil beynin düşündükleri. Bak mesela ben şöyle bir örnek vereyim sana. Önceden bazen camiye giderdim ibadet etmek için. Tam da namazdayken aklıma müstehcen şeyler gelirdi hep. Manyak mıyım ben neden tam da namazdayken geliyor aklıma bunlar diye sinir olurdum kendime. Bi gün sofu bir tanıdık şeytanın aklımıza vesvese sokabileceğini namazdayken aklımıza böyle şeyler gelebileceğini anlattı bi sohbet ortamında. Anaaa türümün tek örneği değilmişim ben meğer diye sevinmiştim. Dini duygularım çok hassastı çünkü o zamanlar. Artık gitmez oldum namaza falan Allah affetsin artık bakıyorum da namazdayken düşünülmesi en kötü şey nedir müstehcen şeylerdir değil mi? İşte tam da burada beynim devreye giriyor ve o en yasak şeyi ilk olarak getiriyor aklıma. Tıpkı bir çocuğu bir odaya hapsedersin her şeyi serbest kılarsın kır dök oyunncakları oyna istediğini yap ama ne olursa olsun şu çekmeceye bakma dersin. Ama sen odadan çıktığında o çocuğun ilk yapacağı şey o çekmeceye bakmak olur. Ters psikolojidir olur. Beynin de işte o küçük çocuk. neyi yasaklarsan ilk onu getirir aklına. Kendimden biliyorum çünkü.
Ha bide şu açıdan bakalım. Senin aklına bunların gelmesinden rahatsız olman zaten senin ne kadar büyük bir vicdan ve merhamet sahibi olduğunu gösterir. Kişiliğinin ne kadar oturgun olduğunu gösterir. Bu açıdan bak bence bir de
''Bazen lüks arabaların içinde ölen ve hatta feci bir şekilde ölen insanları görünce all sanaa ...para mı kurtardı seni daha kötü ol gibi bir düşünceye kapılıyorum'' bu Freud'a göre id'dir. Saf hayvani arzulardır. Toplum tarafından değerlendirilmemiş saf davranıştır.
'' ben nasıl bunu isteyebiliyorum? nasıl bu kadar kötü olabilirim'' bu da ego'dur..
'' Hemen saniyeler içinde büyük azap çekiyorum.'' Çünkü ayıp böyle bişeyi düşünmen değil mi? Kötülük gibi çünkü bu.. Buda süperego'dur. Yani Aslında sağlıklı bir bireyin bir düşüncesinde olması gereken evreleri gayet mantıklı bir şekilde yaşıyorsun.
Kendime itiraf etmekde zorlanıyorum burda nasil edeyim
Zor gerçekten demi
Başıma huniyi takıp hebele hübele diyerek çırıl-çıplak koşmak istiyorum caddelerde..
benm iki buçuk yıldır sevgilim var ve ben onu geçen sene yaz tatilinde aldattım arkadaşlarım zorladı iki üç günlüğüne biriyle çıktım. ama sonra çok pişman oldum ve sevgilime bunu itiraf edemiyorum çünkü benden ayrılır. bunu neden yaptım bilmiyorum galiba daha önce kimseyle çıkmamam ve onun çıktığı.. bu bahane olamaz tabi. ama bildiğim tek şey var onu çok seviyorum ve bu hata hep içimde bir sızı olarak kalacak. sizce ne yapayım??
Yetkileriniz
Yer imleri