Unutmak ve Korkusu...

[IDDQD]

Sanırım daha önce söylemiştim selâmlaşma özürlü olduğumu. Bunun diğer nedenlerini aştım sayılır ama en çetrefillisi hâlâ mevcut. Hatta tahminimce, kullandığım ilaçlarımın yan etkileri de bu durma zemin hazırlıyor. Ben insanları unutuyorum. Aslında herşeyi unutuyorum. Ama konumuz bu değil. Bir yüz gördüğümde onu daha önce nerede gördüğümü bilemiyorum. İnsanları birbirlerine benzetiyorum. Yani çağrışım yoluyla da hafızamda tutamıyorum bu yüzden. Tanımadığım insanlara da selam vermek istemiyorum. Daha doğrusu kim olduğunda emin olmadığım insanlara. Çünkü bazen öyle oluyor ki selam verdiğim insan aslında konuşmadığım birisi çıkabiliyor. Bir de kafam sürekli uyuşuk vaziyette olduğu için, arada uyandığımda daha sonra varlıklarını farketmeyeceğimi bildiğim için selam verip yakınlık göstermek de istemiyorum. Neyse biraz karmaşık oldu. Öylesine yazdım, belki aynı durumu yaşayan veya çözüm bulmuş birileri vardır.

Kullandığım ilaçlar günlük 100mg Sertralin HCl ve 1mg Olanzapin.

[balık]

Çözüm bulmak derken unutkanlığa mı, selam verme konusuna mı
Unutkanlığa sanırım bir çözümüm yok, diğerine de pek yok gibi ama şunu söyleyebilirim; selam verme olayını sadece gerçekten hatırladığın insanlara yap. Diğerlerini es geç, eğer hatırlarsa onlar sana selam verirler, hatırlamazlarsa da selam vermedim ayıp oldu mu diye düşünme boşver gitsin Sonuçta selam vermekten biz ne kadar sorumluysak, karşımızdaki de o kadar sorumlu. Selam vermek zorunda hissetme kendini.
Ben de okuldayken selam verip yakınlık kurmak istemezdim, sırf selam arkadaşları oluyor çünkü bazıları. Sadece orada burada görürsen selam veriliyor, ediliyorsa 2 laf ediliyor önemsizinden. Başka gün moralim iyi olmaz selam vermem ya da her zaman selam vermek zorunda hissederim diye N'apacağımı bilemediğim çok olmuştur, genelde gülümser geçerdim işte. Çok sıkıcıydı aynı kampüste sadece selam arkadaşlarıyla karşılaşmak ve zoraki gülümsemek tamamen angarya