Teşekkür ederim yanıtın için. Bana sıradan olmak bile yeterdi aslında. Ama dediğin gibi, şu mükemmeliyetçiliğimden de kurtulamıyorum. Aslında tek kusurum (öyle zannediyorum) bulunduğum veya bulunmak zorunda olduğum bir ortamda insanlara yeteri kadar yakın, gerektiği kadar uzak olamamam. Selâm vermek, konuşmaya çalışmak bile benim için birer görev. Bunları yapmak zorundayım çünkü, insanlar konuşmayan insanları sevmiyor, hatta kabullenemiyorlar da.