İçimizden biri "İçimdekiDeniz"

[devhis]

Devis şöyle bir yazı ile, cevap vermeyi uygun buldum.
okursan sevinirim.
Yaşamın akışı içinde sürüklenen insan özgür değildir. Yaşamın kendisine sunduklarından yalnızca kendi istediklerini alan, onun verdiği dertlere dudak büken insan özgürdür. Birincisi bir nehirde akıntıya kapılmış biri gibi yaşamda sürüklenir durur; kayalara çarptıkça yakınır, soluk aldıkça şükreder. Buna yaşamak değil, canlı kalmak denir. (bizimde yaptığımız yaşamak değil canlı kalmak.)Onun ömrü hemen hemen tümüyle bir neden-etki bağıntısında geçer: acıkınca yer, susayınca içer... Elde etmek istediği her şeyin buna değecek bir nedeni olmalıdır. Böylece neden-etki eşitliği sağlanır. Öteki, yani özgür insan da aynı akıntıdadır, ama dümenini elinde tuttuğu bir kayığın içinde. Bu usta denizci, ` ne yaşadığı için şükran duyar (Çünkü o, bunu kendi istememişti ki!) ne de öleceği için sızlanır; çünkü o, yaşamın yine kendisine sorulmadan alınmasının hiçbir yakınmayı haklı kılmay acağını bilir. Ölüm karşısında sızlanmak, insanın kendisini alçaltmasından başka bir işe yaramaz

evlat acısı yaşayan bir annenin hayatta kalma çabası beni duygulandır
evlat acısı yaşayan bir annenin evladının yanına gitmeside beni duygulandırır
ölümü isteyenede yaşamayı isteyenede saygım var büyük cesaret her ikiside..
ama ölümü isteyen bir kişinin yaşama tutunma şansı varsa tutunmalı o zaman vazgeçmiş olur.
bu yaznı çok güzel okurken birden aklıma gelenleri yazdım..

[İçimdekiDeniz]

Benim yaşama tutunamamak gibi bir derdim yok.Benim yaşamı saçma görüp ona tutunamamk gibi bir sorunum var.
tutunmak için önce değerli görmek gerektiğine inanıyorum.
Aynı kapıya mı çıktı bilmiyorum ama işte.
hayat acımasız devis.) ehe bizede kimseyede gizini(yani gizliğini) göstermiyor.