Ben hassas ve duygusal bir yapıya sahibim.
Ortaokul yıllarımda hiç arkadaşım yoktu.O kadar çekingendim ki insanların yanına sokulamazdım.3 yılım zindan gibi geçti.Hiç teneffüs vakti gelsin istemezdim.
Çünkü herkes arkadaşlarıyla bahçeye çıkar ben yalnız kalırdım.
Kendimi savunamaz,ifade edemezdim.İnsanlar bana rahat rahat laf söyleyebiliyorlardı.
En ufak bir şeyde hemen kızarır,terlerdim.
O yıllarda psikoloji,kişisel gelişim tarzı kitaplarla tanıştım(ve hala okurum.Şu AN YAŞIM 26)
Orta son sınıfta kendime yakın bir arkadaş edinmeyi başardım.(Ama,hep onun dediği oluyordu.Resmen kullanılıyordum.)
Ama yine de bir aşama atlamıştım.Sonra kitap okuya okuya kendime güvenmeyi ,kendimi ifade etmeyi öğrendim.
Gel zaman git zaman... Şu an da 10 yıldır 2 tane kankam var
sosyalim,sinemalar,kafeler...
Tek başıma da çıkyor geziyor,Hatta lokantaya girip yemek bile yiyorum.Alışveriş ediyorum.
Eskiden tanııdk biirleriyle yolda karşılaştığımda konuşurken dudaklarım titrerdi.Farkettim ki artık öyle bir problemim olmuyor.
Kendime hep şunu tekrarlıyorum:Kimse kimseden üstün değildir,hepimiz insanız ve hepimizin belli duurmlarda korkuları,kaygıları olabilir.Bu da gayet normal bir durum.
Yer imleri