Başka çarem kalmadı!

Merhaba herkese,

Ben 25 yaşında üniveriste mezunu bir gencim ve babam ben 10 aylıkken vefat etti. Sizinle paylaşmak istediğim konu annemle yıldızımızın hiç barışmaması. İlkokula başlayana kadar zamanımın çoğunu babannemlerle geçirdim. Orta son'a kadar annemle pek yakın bir ilişkim olmadı zaten çalışıyordu. Orta son sınıfındayken annem işten atıldı ve kabusum başlamış oldu. Aşırı derecede üstüme düşmeye hatta kendi istekleri için baskı kurmaya başladı. Bu süreç de para meselesi yüzünden dört yıl boyunca beni babannem ve dedemlerle görüştürmedi, giyeceğim kıyafete kadar yönlendirmeye çalıştı. Üniversite sınavında istediğim bölümü kazanmama rağmen kendi istediği olmadığı için gitmemi engelledi. Yavaş yavaş kendime olan özgüvenimi kaybettim ve içime kapandım. Tabi bu birden olan bir şey değil yıllar içerisinde oluşan bir durum. Üniversite birinci sınıfta benim için yanlış biriyle tanıştım ancak o zaman o kadar sevilmeye ve aileye hasrettim ki gözlerim kör olmuştu. Zaten annemde erkek arkadaş lafı duyduğu anda gözü dönüyordu o yüzden hiçbir şeyimi paylaşamadığım için bunu da paylaşamadım. Bir yıl sonra bu olayı öğrendi ve kıyamet koptu babannemleri çağırdı beni alıp götürmeleri için, herşeyi herkese anlattı; cidden çok korkunçtu. Nitekim göndermedi ama her an aşağılandım. Çözemediğim ama beni çok zorlayan bir kişiliği var. Mesela akşam çok iyiyken sabah benden nefret ederdi. Üniversite boyunca gez, toz, eğlen seni gezdirecek bir adam bul derdi (en sevmediğim söylemlerinden biri) biriyle görüştüğümü duyduğu anda çirkefleşmeye ve beni aşağılamaya başlardı. Onsuz bir şey yapamayacağım hissine çokça kapıldım, yalan söylemek zorunda kaldım uzun yıllar suçluluk duygusunda kurtulamadım. Birçok kez konuşmaya çalıştım bu huylarından rahatsızım bana neden bu şekilde davranıyorsun diye o zamanda ağlamaya başlıyordu. Lise zamanında psikolojik destek aldım çünkü kronik stresli ve endişeli hissediyordum, beraber destek almayı önerdim ama ben deli değilim diyerek reddetti. Üniversitede mezun olana kadar evden atılma, rezil olma tehditleriyle yaşadım. Bir kaç kez teşebbüs etti zaten. En son üniversiteden mezun olmama 1 ay kala dışarıda arkadaşlarımla otururken beni arayıp hemen eve dönmezsem eve giremeyeceğimi söyledi, o kadar bıkmştım ki o zaman eve gelmeyeceğimi söyledim. Etmediği hakaret kalmadı. Beni evden attığını aile yakınımıza söylemiş, minnettarım beni eve aldı 1,5 ay boyunca onda kaldım. Bir buçuk ay boyunca eve dönmem için yapmadığı rezalet kalmadı. Önce kıyafetlerimi vermedi, sonra sanki lütufmuş gibi bir kaç tane bir şey getirdi bıraktı. Tabi eve dönmezsen şöyle yaparım böyle yaparımlar hiç bitmedi. Ben de tavrı değişmediği sürece dönmeyi reddettim. En sonunda bir gün ben işteyken eve gelip yine tüm eşyalarımı zorla alıp gitmişti. O gün tamamen bağımı koparmaya karar verdim çünkü hiç kimse çocuğu, ailesi olursa olsun bu şekilde davranamaz. Aile yakınımdan arkadaşıma taşındım. Daha da çıldırdı. Önce intihar edeceğini söyledi. Daha sonra elinde bulunan eski staj yaptığım yerdeki amirlerim dahil herkesi arayıp ne o...luğumu ne de f....liğimi bıraktı. 13 yıllık arkadaşımın ailesine arayıp hem onlara hem de bana hakaretler yağdırdı sırf arkamda oldukları için. Babannemleri arayıp uyuşturucu batağına düştüğümü, erkek arkadaşım ve benim hakkımda rezalet atıflarda bulundu. Dedemleri bu duruma ikna edemeyince sürekli başka şekilde beni korkutmaya ve sindirmeye çalıştı. Olayların başında net bir şekilde artık görüşmek istemediğimi söyledim. Bir yıl oldu ve bir gün onsuz bir şeyi başaramayacağımı, tüm başarılarımın onun sayesinde olduğunu, bir başka gün biz anne-kızız barışmalıyız diyor bir kaç saat sonra da tehditler hakaretler yağdırıyor. Sürekli internet de beni aratıyor, kaldığım yeri araştırıyor ve ben senin ensendeki nefesim tarzı mesajlar atıyor. En yakınımdaki insanlar çocukluğumdan beri neler yaşadığımı bildikleri için endişeliler. Diğer insanlar ise hala anlattıklarıma inanmadıkları ya da olaya pek bulaşmak istedemedikleri için annen o senin barışırsın yine. Görüşmemekle yanlış yapıyorsun anne o diyorlar. Psikolojik olarak tanımını koyamıyorum ben uzman değilim ancak derin problemleri olduğunun farkındayım. Allah kimseye yaşatmasın o kadar zor bir durum ki. Kendi psikolojimi yeni yeni düzeltiyorum. Sizlerle paylaşmak istedim çünkü konuşarak derdimi anlatamayanlardanım ve bu beni çok boğuyor.

Ben diyecek bir şey bulamadım, özür dilerim. Allah yardımcın olsun

Anlatmakla iyi yapmışsınız bence, okuyup tekrar bazı noktaları daha net görebiliyor insan. Yazınızın hepsini okudum üzüldüm açıkcası. Umarım uygun bir olurunu bulursunuz durumun. Yiğit arkadaşımın dediği gibi Allah yardımcınız olsun.

Her gün bunun için dua ediyorum, sağolun.