sosyal fobi ve aşırı kaygı
herkese merhaba uzunca yazmayı sevmem ama o kadar çok ayrıntı var ki...
Kendimi bildim bileli içine kapanık,çekingen biriyim.Küçükken teyzelerin çok sevdiği uslu çocuklardandım.lise 2 yıllarına kadar bu çekingenliğim beni çok fazla rahatsız etmedi.Halimden memnundum,ufak tefek takıntılarım vardı ama bunlar beni hayattan soğutacak düzeyde değildi.lise 2 de bir kırılma yaşadım ama bunu bir şeye bağlamak ne kadar mantıklı bilemem.O zaman yaşadığım ve beni travmatik bir şekilde üzen ne oldu diye baktığımda sırt ve bel ağrılarım için dr a gitmiştim ve bana ankilozon spondilit tanısı koymustu.Etkili bir ilacı yok, spor egzersiz yaparak hastalığı sessiz tutabilirsin demişti.Ben bunu çok fazla kafaya takmış ve nasıl olur da beni bulur böyle bir şey diye sayıklanmaya başlamış ve belki de farkında olmadan büyük bir isyankarlık içine girmiştim.daha sonra sunum ödevlerimi yapamadığımı ve sınıfta edebiyat derslerinde sınıfa karşı kitaptan metin okuyamadığımı fark ettim.Tabi bir geçiş aşaması yaşadım,pat diye bu korkularla uyanmadım bir sabah.Bir gün sınıfta çoku uzunca bir metin okurken bir bayan arkadaş hocaya sesimi duyamadağını söyledi.O an çok utandım ve devam ederken sesimi yükselttim biraz ama sonra hoca okuyanı değiştirdi.Daha sonra başka bir derste hocamız bana bir paragraf verdi ama bunu verme sebebi benim sınıfta son zamanlarda çekingen davranmamdı diye düşünüyorum.Çünkü hocanın yüzünde anlaşılıyordu beni derse katmaya çalışması,çekingenliğimi kırmak istemesi.O an da çok bozulmuştum bunlara.Bunlara ek olarak bir gün okuldan yurda giderken biri bana çok hızlı konuştuğumu söyledi ve o an sanki dünyalar başıma yıkıldı,o kadar çok üzüldüm ki.Bir de terlemeye başlamıştım son zamanlarda çok fazla şekilde.Normal zamanda bile çok fazla terliyordum.Sınıfta söz almaya başladığımda ise yüzüm boncuk boncuk ter oluyordu heyecandan.Tüm bunlar ve geçmişten gelen takıntılarım birike birike dağ oldu ve ben kendim olmaktan çıktım.İnsanları memnun etmeye çalışan biri haline geldim.Eskiden ne takıntın ne kaygın vardı derseniz,mesela dışarı çıkmadan önce ayna karşısında saçımla kıyafetimle o kadar çok uğraşırdım ki..bir ortama girdiğimde insanların hepsinin sanki beni izlediğini düşünürdüm.Ama nedense bunlar beni o kadar da etkilemedi o zamanlar.Mutluydum ve halime şükrediyordum..yoksa şükrettiğimi mi sanıyordum..bilemedim...her neyse bu sorunlarım git gide artmaya başladı.artık sınıfta herhangi bir metin okumak veya derste söz hakkı almak o kadar zorlaşmıştı ki benim için.lise 3 ve 4 te tamamen böyle bir sorumluluk almaktan kaçarak yaşadım.Başarım çok fazla düştü ama kimseye sıkıntılarımdan bahsedemedim.Hep fiziksel şeylerde aradım çözümü.Çok fazla spor yapmaya başladım basketbol ve yüzmeye çok fazla vaktimi ayırıyordum.Diksiyonumun bozuk olduğunu düşündüm rehberlik hocamızdan profesyonel eğitim almaya başladım ama sorun bu değildi ve yarım kaldı.Nefes eğitimi almaya çalıştım çünkü sesimin kısık ve boğuk çıktığını düşünüyordum.Kendi kendime okuma egzersizleri yapmaya başladım.Ama sorun bunların hiç biri değildi.Çok fazla yazdım çok fazla kendimle kaldım.İnsanlardan uzak kaldım.Bana burjuva diyorlardı.Çünkü insanlardan soyut yaşıyordum ve boş şeylerle yalnızlığımı gidermeye çalışıyordum.Ve her yaptığım şey beni patolojik bir sürece sokuyordu.Neyse...sonra üniversite işte.3 sene boyunca pek fazla okula gidemedim.Çünkü amfilerde çok geriliyordum.İlk 3 sene içinde bir kere sunum yapmamız gerekiyordu(amfide değil 5-6 kişilik bir grup karşısında).3 sene boyunca bunu dert ettim.3. sene yaptım kan ter içinde.Bu sene stajlara başladım hastanede.Ve o kadar insanlarla iç içe geçiyor ki günlerim.Dayanamadım.Kaçamadım da çünkü devam etme zorunluluğu var staj yapıyorum.Kız arkadaşım vardı.O beni çok iyi çözümlemişti.1. sınıfta tanışmıştım onunla.Onun da sıkıntıları vardı.Kendini bipolar olarak tanımlıyor.Ama benim gibi değil.Fikirlerini savunmak için bir dünya insanı karşısına alabilecek kadar güçlü.Ama güçsüz olduğu çok şey de var.Ona sahip çıkamadım zamanında.Utandım hep insanların bizi birlikte görmesine.Bu benim sevdiğim demeye.Yıllar boyu karmakarışık gitti ilişkimiz.Onun sırtını dayayabileceği birine ihtiyacı vardı.Gidemed, benden yoksa benim gibi birine asla dayanmazdı.Bana beni çok iyi anlattı son 1 yıldır ama ben anlayamadım bunu.Tek odaklandığım şey ne olur gitme demek oldu .Kendimi düzeltmeye çalışmadım hiç.Onun oluşturduğu bu farkındalıkla ve hastanede stajda yaşadığım sıkıntılarla birlikte psikologa gitmeye karar verdim.Aileme konuyu zor bela açtım.Geçiştirdim çok konuşulmasını istemedim.2 seans yaptık.EMDR terapi almaya başlayacağım 3.seasta.son 2 haftada etrafımdaki insanlara derdimi açmaya başladım.Benim gibi 4 kişinin daha olduğunu fark ettim sınıfta.Bunların biriyle konuşuyorum birkaç gündür.Ona derdimi anllattığımda tevafuk işte o da kendinin de böyle sıkınıtları olduğunu söyledi ve sınıfta bu şekilde olanlardan bahsetti.Aslında annemle konuştum ilk.Tam 1 saat...Ağladım en sonunda telefonda.O an çok yoğun bir şekilde duygularımın üzerimden yağmur gibi akıp gittiğini hissettim.Başarılı bir modellemeye ihtiyacım olduğunu fark ettim ve geçen gece hastanede nöbette kalan arkadaşımın yanına gittim ona ve yanındaki birine kitaptan bir yer okudum ve sesimi kaydettim.Bu benim için önemli çünkü az kişi de olsa heyecanlanmadan bir şey yapmayı başardım.Bunun gibi modellemelere ihtiyacım var.Hasta sunma ödevlerimiz oluyor.Onlara iyi hazırlanıp bu korkumu biraz daha yenmeye çalışacağaım.Artık kabul ettim farklı olduğum bir şeyler olabilir.. bunları iyi kötü diye sınıflandıramayız evet....Ama bunju beynime kabul ettiremek çok zor.Kalıplaşmış şeylerden kurtulmak gerçekten zor.Başarısız olduğum anları kafamdan silmek de zor...Bir yola girdim artık bunu çözmek istiyorum ama gerçekten çok zorlanıyorum.Aşırı bir şekilde kaygı yaşıyorum.3 sene staj yapacağım ve mesleğim gereği insanlarla iç içe olacağım.Bu yüzden bu kaygıları ortadan kaldırmak benim için çok önemli...
Bana önerebileceğiniz bir şey varsa sizden gelecek öneri değerlendirme vs her şeyi çok samimi bir şekilde bekliyorum.
