Derdime çare arıyorum

Merhabalar öncelikle

20 yaşındayım , yurt dışında öğrenciyim. Yaşadığım yer bir genç için hayalinin bile güzel olduğu bir yer. Eğlenceleri sosyal aktiviteleri güzel kadınları ile ünlü biyerde yaşıyorum.

2. yıl önce 7-8 ay süren bir ilişkimin ayrılığı sonrası 5-6 ay gibi bir yıkım yaşadım. Aslında herşey orda başlıyor. Farkında değildim kendimin. Birgün mutlu bir gün mutsuz oluyordum. Bunu uğursuzluk yada yaptığım şeylerin bedeli olarak görüyordum. Daha sonra seretonin maddesini öğrendim. Azaldığında - arttığındaki etkilerini ve meditasyonla birleştirerek kendimi daha iyi hissettim. Çok parlak günlere kavuştum sonrasında. Daha sonrasında 1 yıl öncesine denk gelen bir sırada yeni biri ile ilişkiye başladım. O da ortalama 8-9 ay sürdü. O ilişkim sırasında obsesif kompesif bozukluğu yaşıyordum. Fakat bastırıldığı için farkına varmıyordum , mutluydum herşey güzeldi fakat olur olmadık şeylerden dolayı kız arkadaşıma düşman gözüyle bakıyor mükemmeliyeti arıyordum. Özel hikayemle sizleri daraltmayacağım. İlişkimin bitme dönemi pek bir acıtasyonlu oldu bitkin düştüm ve karar aldım psikiyatiriste gitmek için. Ve devlet hastanesine bağlı bir psikiyatiriste gittim. Sorunumu 5 dakika içerisinde anlattım. Oda prozac , tronko buskos ve ismini hatırlamadığım sakinleştirici bir damla verdi. 2 ay farklı bir doktor vardı gittiğimde o sadece prozac'i kullanmamı yanına da uyku ilacı verdi. Prozac'ı 2.5 ay kullandım. 1. aydan sonra gerçekten bir hoş hissettim kendimi. Aklımdaki takıntılarımı çok çabuk yenebiliyordum. Sahte bir mutluluğum vardı kısacası. Daha sonra ilacı bıraktım. Ardından 20 gün geçtikten sonra bastırdığım depresyonum tekrar geldi. Sevgimin bittiğine çok emindim eski sevgilime karşı fakat aklımda görüntüler yaratmak artık kaçınılmaz olmuştu. Sanki aklımda karşılıklı kavgalar edip ben ona veremediğim cevapları veriyordum. Ve içimde kalan onlarca kişi olay anında cevabını veremediğim şeyler daha sonra aklımda görüntüleniyor. Gerçek gibi kavga ediyorum iç dünyamda. Buna bağlı olarak sinirlilik , mutsuzluk ve iğrenç hissetme hali. Daha sonrasında bu hastalığın tekrar ortaya çıkma aşamasıda yurt dışına geldiğimde yaşadığğım kültürel şoklar ve insanlardan aldığım şoklar. Büyük bir şoka uğrattı. Sinirlerimin oldukça yıprandı. Ve şimdi sanırım ulaşabileceğim en son aşamadayım. Oturup dualar ediyorum. Abdest almadan dışarı çıkmıyorum. Dışarda olan tüm olumsuzlukları abdestsizliğie baglıyorum. Ve en büyük sorun. Aklımda devamlı birşeyler kuruyorum. Aşırı düşünüyorum. Hayatın tadını cıkaramıyorum. Suratım asık, gözlerimin altı kara, öfkeliyim hayata. eskiden 1-2 günde geçen şeyler artık kalıcı gibi oldu. Mutlu olduğum zamanlarda ise yerimden uçacak gibiyim o mutluluk hiç gitmeyecek gibi , içimdeki mutluluk yüzüme vuruyor resmen. Ne zaman akşam olursa yada ertesi gün o mutlulugum kırılıyor. Takmayacağım şeyleri içimde çok büyütüyorum. İç dünyamda insanlara kinleniyorum artık. Bazen öldüresim geliyor. 2.taraftan bişeyler hep otokontrolumu sağlıyor bu durumun farkına vardırtıyor. Okadar mutsuzum ki öğrenciliğim tehlikede. Tıp fakültesi hazırlık öğrencisiyim. Böyle giderse ailemin yanına gideceğim. Sizlerden yardım istiyorum. Sanırım okb mevcut bende de ne kadar ileri ne kadar geri bilmiyorum. Prozac'i tekrar kullanmayı düşünüyorum. Sizce ne yapmalıyım?

Geçmiş olsun ,aramıza hoş geldin .

Madem bir tıp ogrencisisin her şeyden once bu durumdan kurtulacagına kendini inandır ,once kendini iyi etki sonra ileride mustakbel hastalarına faydan olsun .

Tıp ögrencisi olman avantaj ,okudugun okulun pskiyatri bölumune başvurarak destek almanı oneririm ,ilaç ve terapi destegi çok faydalı olucaktır .
Ayrıca boş vakitlerinde ilgilenecegin hobiler edin böylece kafanı meşgul edicek ,kendi kendine fazla tartışmayacaksın bunun çok yararı olucaktır .

Fırsat buldukça aramıza katılarak dertlerini paylaşırsan uzerinden buyuk bir yuk kalktıgını goreceksin ,insan sorunlarını hem içine atarsa onlardan kurtulması çok daha zor olur .Senin gibi olupta bizlerle paylaşımda bulunan bir çok arkadaşımız oldu aramıza katıldıklarında kendilerini çok iyi hissettiklerini defalarca soylediler .

Şu anda buyuk aşama kaydettiler inşallah sende tavsiyelerimize kulak verir onlar gibi eski mutlu gunlerine kavuşursun .

tam teşekküllü bir klinikte uzman psikiyatrla görüşmenizde fayda olacağına inanıorum..bipolar ve okb sendromları birbirine karışmış ama hangisinin hangisini tetiklediğini bulmak ruh hekiminizin işi..abdestli olarak dışarı çıkmanız çok güzel bir alışkanlık suyun vucudu rahatlatan bir etkisi olduğu negatif enerjiyi attığı,islamdaki huzurun da bu sayede bilimsel olarak açıklandığını unutmamalısın..ama abdestsiz olarak çıktığında da başına kötü bişey geleceğini yada işlerin ters gideceğini düşünme çünkü kader rotası abdest zincirine bağlı değil.ne yaparsan yap yazılanı değiştiremezsin..okb lilerin yanılgısıda budur,,mükemmeliyetçilikleri kadere hükmedebilecekleri dürtüsüne kadar ilerler ve olan bütün kötü ve negatif olaylardan acılardan ayrılıklardan basit ve ayrıntılı atlanan tekrarlamaları yapmadıklarını sorumlu tutarlar..oysaki bütün mesele bizim o olayı yaşayacak olmamızdır..değiştiremeyiz,kadere teslim olmak bir nevi kişisel terapi yöntemidir.