Anne psikolojisi

Merhaba,

Bu forumda yeniyim, aslında sorunum dolayısıyla nerelere danışsam kime sorsam diyerek bu foruma ulaştım. Benim sorunum şu; 23 yaşındayım ve kız arkadaşımla yaklaşık 5 yıldır devam eden düzenli, mutlu bir ilişkimiz var. Sonunda onu ailemle tanıştırmaya karar verdim. 5 yıl neden bekledin derseniz, annemden dolayı... Ne yazık ki benim hala toy, kolayca kandırılabilir bir insan olduğumu sandığı içindi. Neyse ki babamın mantıklı yaklaşımı sayesinde dün kız arkadaşımı eve getirdim. Beklediğim gibi annem soğuk davrandı, ailemin gerisi gayet sıcak davrandı. Kız arkadaşım da son derece saygılı bir görüntü çizerek "ideal gelin" imajı vermeye çalıştı. Bunda da kesinlikle başarılı oldu. Annelerin genelde dert edeceği üzere ekonomik durum, eğitim farklılığı, ailesel uyuşmazlık, kültürel farklılıklar, iş durumundan doğabilecek sıkıntılar yok aramızda. Dünkü misafirliğin sonunda ben kız arkadaşımı evine bırakmaya çıkar çıkmaz annemin ilk söylediği söz "oğlumun bu kadar kör olduğunu bilmiyordum" oldu. Kız arkadaşımı çirkin bulmuş, benim boyuma posuma yakıştıramamış... Ve sanki çok utanılacak bir şey yapmışım gibi "ben asla o kızı istemeye gitmem", "bunu asla beklemezdim" gibi sözler sarfediyor. Bunların çoğunu tabii yüzüme söylemiyor, genelde kardeşlerimden öğreniyorum. Bugün bütün gün de "bu yaptığını asla unutamam" diyerek ağlamış... Annem bunu yaparken beni ne kadar kırdığının farkında değil ne yazık ki... Annemi kırmadan asıl önemli olanın iç güzelliği olduğunu, güzellik kavramının göreceli olduğunu vs söylemek istiyorum, ancak annem ne yazık ki ne empati yapmaya ne de oturup sakince bir konuşma yapmaya açık bir insan değil. Bu durumda ben ne yapmalıyım, çünkü annem biraz daha böyle devam ederse kendimi tutamayacağım ve aramız ciddi ciddi açılacak..

Umarım yardımcı olmak istersiniz...
Cevaplarınız için şimdiden çok teşekkürler