Bende olan psikolojik belirtileri
Merhaba öncelikle. Ben 17 yaşında bir gencim(erkek). Sorunumun tam olarak ne olduğunu bilmediğim için buraya açmakta fayda gördüm. Şimdi anlatabildiğim kadarını size anlatmaya çalışacağım. Forumu etraflıca gezdim. bütün bu psikolojik rahatsızlıklara baktım. gördüğüm sorunlardan kendimde olanları madde madde yazdım.
- Asosyallik – En çok yakındığım konudur kendisi
- Yorgunluk
- Benlik saygısının düşmesi
- Umutsuzluk
- Kendini eleştirme
- Kendini yetersiz bulma
- İlgi kaybı ve hiçbir şeyden zevk alamama
- Toplumdan uzaklaşma
- Yakın çevreyle iyi ilişkiler kuramama
- İnsanları sevememe
- Mutsuzluk, karamsarlık
- Gelecek endişesi
- Durgunluk
- İletişim Bozukluğu, Sessizlik, Konuşma İsteğinin Olmaması veya Konuşamama
- Temel görevim olan derslerim iyi olmasına karşı yetersiz hissetme(sosyal olarak)
- Kendini sürekli kötü hissetme
- Diğer insanlardan soyutlama
- Topluma karışma isteği ancak elden gelen bir şey yok
- Arkadaş edinmede güçlük
- Arkadaşlarla iletişimde güçlük
- Başkalarıyla kıyas ederek kendini aşağılama
- Aşağılık kompleksi
- Kendini bildiği halde, iyi olduğunu bildiği halde kendini aşağılamaktan alıkoyamama
- Boşluk hali
- Sıkıntı hali, Bunalma
- Hayattan bezmiş bir hal
- Yalnızlık ve bundan kaynaklanan mutsuzluk, sıkıntı, bunlar için bir şeyler yapma isteği
- Aile ilişkilerinde bozukluk
- Çaresizlik
- Özgüven eksikliği
- Sebepsiz yere kendini sıkma, üzme, bunaltma
- Diğer insanlara karşı mesafeli olma
- Kafanda biri ile çok güzel diyalog hazırlayıp gerçekleştirmeme.
- Bazı arkadaşlarımla alakamı kestim, şuan aynı muhitte görüştüğüm kimse yok.sadece lise arkadaşlarım. Onları da hemen her gün gördüğüm için. Birkaç tane de ilkokuldan arkadaşım var; en son ne zaman görüştüğümüzü hatırlamıyorum.
- Eleştirilme endişesi.
- Bir şeyin sonuçlarını düşünüp kaygılanma.
- Konuşmadığım, konuşamadığım için karşımdaki insanı sıktığımı düşünüp, onun karşısında çaresiz ezik kalmak düşüncesi.
- Akrabalar geliyor, bir toplum oluyor ben onların içine pek fazla katılmak istemiyorum.
- Bazen rahat yürüyemiyorum, yürürken ellerimi nereye koyacağımı şaşırıyorum...
- Genelde evde bilgisayar başında vakit geçiriyorum...
- İnsanlarla konuşacak konu bulamıyorum...
- Belirli bir yeteneğim yok, sadece voleybol oynayabiliyorum onu da ileri götüremiyorum sadece beden eğitim derslerinde.
- Geriye dönüp baktığımda pek fazla anım yok.
- Korkuyorum.
Hani Şebnem Ferah Çakıl Taşları şarkısında; altında ağ olmadan yerden yükseldin mi, tam zevkine varmışken birden yere düştün mü sen diyor. Biraz buna benzetiyorum. Eskiden herşey iyiydi sanki. sonra ben duvarlar örmeye başladım; elimdekileri, meziyetlerimi kaybetmeye başladım. Aslında en acısı da bu: Eskiden nasıl hissettiğini hatırlayamamak. Yukarıda saydığım sorunlardan bazılarından biraz, bazılarından çok fazla var. zaman zaman tavan yapıyorlar. şuan nedense önemsiz bişeymiş, büyütüyomuşum gibi geldi. ama öyle olmadığını biliyorum. bazen öylesine canımı yakıyo ki. Hele asosyallik, yalnızlık, arkadaşsızlık. bugün evde patlıyodum sanki. deniz kıyısına gitme, kısa bi yürüyüşe çıkma hiç bir etki etmiyor artık. bilmiyorum kendimi ifade edebildim mi.
Yazıyı uzattım. Kusura bakmayın. Zahmet edip, okuyup yardımcı olursanız çok sevinirim. Değin(e)mediğim bir konu daha var. şimdi sırası değilmiş gibi geliyor. Allah'ın izniyle bunların üstesinden gelelim de, o da biraz beklesin:)
