bir soru

12345678910

Alıntı:

---

hartemes Nickli Üyeden Alıntı

Hiç kimseye karşı bir kinim yok. Hiç kimseye karşı bir sevgi, bağlılık hissim de yok. Ailemle her zaman ilgileniyorum ve onlara karşı saygım sonsuz fakat bu da sadece sorumluluklarımı bilmemden kaynaklanan bir şey sevgi denen şeyle bir ilgisi yok.
İş hayatında çok başarılıyım; işime kusursuz bir şekilde odaklanıyor ve her zaman iyi sonuç alıyorum. Bunu yapmak için bazen diğer insanları ürkütecek şeyler yatığım oluyor. Birçok arkadaşım var onları istediğim gibi yönlendiriyorum. Duygu ve düşüncelerinin benim için hiçbir önemi yok. Bana artık fayda sağlayamayacağını düşündüğüm kişileri kolaylıkla çevremden uzaklaştırıyorum. (Bu kişilere kız arkadaşlarımda dâhil) sadece olasılık hesabı ve kar- zarar değerlendirmesiyle hareket ediyorum. İçimden geldiği için veya hevesli olduğum için şu ana kadar bir şey yapmış değilim. Durumun “şizoid kişilik bozukluğu” fakat anlayamadığım şey şu; bu beni çevremdeki insanlardan daha başarılı ve saygı duyulan biri yapıyorsa neden hastalık olarak görünüyor? Neden kendisine şizoid tanısı konulan kişiler senelerce bundan kurtulmak için mücadele veriyor? Bunu tanrıdan gelen bir hediye değil de bir hastalık yapan şey nedir? Neden kız arkadaşım beni terk ettiğinde acı çekmedim ya da ailemden birini kaybettiğimde bana taziyeye gelen insanlara ben teselli verdim diye tedavi olmam isteniyor?

---

şizoid kişilik bozukluğu bir hastalık benim bildiğim kadarıyla.hastalıklar bir yerde tanrının bir lütfu.ailenizden birini kaybettiğiniz de taziyeye gelenlere teselli vermeniz siz de ki özel bir durum.normal insan kız arkadaşı terkedince acı çeker.sizin teşhisi kim koydu doktor değil mi ,o zaman doktorunuz ilaçlarınızı düzenlemedi mi.

Alıntı:

---

hartemes Nickli Üyeden Alıntı

Evet, teşhisimi doktor koydu. Fakat ilaç yerine toplu terapi ve empati egzersizlerini uygun gördü.

---

aslın da benim de terapiye ihtiyacım var. ama imkanlar yok.

Alıntı:

---

hartemes Nickli Üyeden Alıntı

Hiç kimseye karşı bir kinim yok. Hiç kimseye karşı bir sevgi, bağlılık hissim de yok. Ailemle her zaman ilgileniyorum ve onlara karşı saygım sonsuz fakat bu da sadece sorumluluklarımı bilmemden kaynaklanan bir şey sevgi denen şeyle bir ilgisi yok.
İş hayatında çok başarılıyım; işime kusursuz bir şekilde odaklanıyor ve her zaman iyi sonuç alıyorum. Bunu yapmak için bazen diğer insanları ürkütecek şeyler yatığım oluyor. Birçok arkadaşım var onları istediğim gibi yönlendiriyorum. Duygu ve düşüncelerinin benim için hiçbir önemi yok. Bana artık fayda sağlayamayacağını düşündüğüm kişileri kolaylıkla çevremden uzaklaştırıyorum. (Bu kişilere kız arkadaşlarımda dâhil) sadece olasılık hesabı ve kar- zarar değerlendirmesiyle hareket ediyorum. İçimden geldiği için veya hevesli olduğum için şu ana kadar bir şey yapmış değilim. Durumun “şizoid kişilik bozukluğu” fakat anlayamadığım şey şu; bu beni çevremdeki insanlardan daha başarılı ve saygı duyulan biri yapıyorsa neden hastalık olarak görünüyor? Neden kendisine şizoid tanısı konulan kişiler senelerce bundan kurtulmak için mücadele veriyor? Bunu tanrıdan gelen bir hediye değil de bir hastalık yapan şey nedir? Neden kız arkadaşım beni terk ettiğinde acı çekmedim ya da ailemden birini kaybettiğimde bana taziyeye gelen insanlara ben teselli verdim diye tedavi olmam isteniyor?

---

Alıntı:

---

hartemes Nickli Üyeden Alıntı

Evet, teşhisimi doktor koydu. Fakat ilaç yerine toplu terapi ve empati egzersizlerini uygun gördü.

---

Bu banada mantıklı gelmedi.
Bundan 1 sene kadar önce senin durumundaydım çok rahattım ve daha çok seviliyordum herkes bana benzemeye çalışıyordu.
(reelden söz ediyorum)
Tabi diğer insanları ürkütecek derken neyi kasteddigini bilmiyorum?
Ben ürkülecek şeyler yapmıyordum.
İnsanları sevmiyordum nefret te etmiyordum sadece yardım istenirse yardım ediyordum.
Gerçek sevginin böyle olması gerektigini düşünüyordum halada öyle düşünüyorum.
Yardımımdan rahatsız olunacagını hisettiğim zaman karışmıyordum.
İnsanların sevgiyi kullanarak karşılarındakilere istedikleri şeyi zorla yaptırmaya çalıştıklarını görüyordum ve ben böyle biri olmak istemiyordum.
İnsanların aradığının sevgiden çok uzaktan sevilmek oldugunu görebiliyordum.
Bu da beni çok aranan biri yaptı.
Sonra birinden birkaç darbe yedim ve herşey bozuldu.
Şimdi tekrar kendimi toparlamaya çalışıyorum.
İnan bana çok sağlıklısın keşke ölenle ölünmeyecegini dünyanın devam ettiğini ve senin ona ayak uydurmak zorunda oldugunu herkes senin kadar iyi idraak edebilse..
Eğer bunu kavrayabilselerdi şuan dünyada psikolojik sorunlar hatta savaşlar olmaz herkes senin gibi işine gücüne bakar ailesi için gereken sorumluluklarına bakardı.
Bunu söyleyenler eminim senin kadar ailesi ile ilgilenmiyorlardır.
Onların sevgi anlayışı çok daha farklı malesef ve malesef.