Sabah saat 6 da fabrikaya çalişmaya giden insandan hiç farkım yoktur, onun kadar çaresiz onun kadar uykuya özlem duyuyorum. Beynimin hep bir köşesi karanlık ve sessiz. Keşke kırabilsem o sessizliği ve aydınlatabilsem o karanlığı ufacıkta olsa o zaman kendimi tanıyabilirim ve rüyalarım yok olur gerçekliğin rüyasında yaşarım ama olmuyor rüyalarıma duyduğum özlem her geçen gün artıyor onlar beni ayakta tutan nedenler onlar benim hayallerim ve onlarsız yaşayam beni kırlarda koşan bir insan kadar mutlu ve hafifletiyorlar ama karanlık artıyor ve benliğim kayboluyor yok oluyorum. Mutlu olmak yaşamak kadar zor mu.
