bu gençlikten mi?

  1. otaku
    otaku
    yalnızlığımı içime atan bir insandım sonradan açığa çıkmaya başladı ilk başlarda her eve gelişimde kendimi tuvalete kitlerdim ve hüngür hüngür ağlardım ama artık bunu da yapamıyorum inanılmaz üzülüğyorum ama gözümden yaş gelmiyor bir de kendimi sürekli başkalarından aşağı gibi hissediyorum çocukluğumda da vardı bu gerçi kendimi hep çirkin bir insan gibi gördüm hep beceriksiz ve gerizekalıymışım gibi hissettim yaptıklarım değersizmiş gibi çevremdekiler beni dinlemiyor artık dertlerimi anlatacak kimse bulamıyorum kendi Annem bile beni dinlemiyor anlatmak istediğimde YİNE Mİ ?gibi şeyler söylüyor birde benim 2 tane kardeşim var büyüğü kız küçüğü de erkek kız kardeşim hasta olduğu için ona hep müsammağa gösteriliyor ÖRN: babam beni azarlarken ben hiçbir şekilde karşı çıkamam ama o çıkar hatta lafı sokunca babam susar hiçbir şey söylemez küçükkende kardeşimle yaramazlık yapardık, dayağı ben yerdim, o yapardı ben yerdim ,ben yapardım ben yerdim
  2. otaku
    otaku
    bu şekilde büyüdüm biliyorum daha kötü yaşayanlar olabilir ama ben buna dayanamıyacak kadar acizim
2 sonuçtan 1 ile 2 arası