yalnızlığımı içime atan bir insandım sonradan açığa çıkmaya başladı ilk başlarda her eve gelişimde kendimi tuvalete kitlerdim ve hüngür hüngür ağlardım ama artık bunu da yapamıyorum inanılmaz üzülüğyorum ama gözümden yaş gelmiyor bir de kendimi sürekli başkalarından aşağı gibi hissediyorum çocukluğumda da vardı bu gerçi kendimi hep çirkin bir insan gibi gördüm hep beceriksiz ve gerizekalıymışım gibi hissettim yaptıklarım değersizmiş gibi çevremdekiler beni dinlemiyor artık dertlerimi anlatacak kimse bulamıyorum kendi Annem bile beni dinlemiyor anlatmak istediğimde YİNE Mİ ?gibi şeyler söylüyor birde benim 2 tane kardeşim var büyüğü kız küçüğü de erkek kız kardeşim hasta olduğu için ona hep müsammağa gösteriliyor ÖRN: babam beni azarlarken ben hiçbir şekilde karşı çıkamam ama o çıkar hatta lafı sokunca babam susar hiçbir şey söylemez küçükkende kardeşimle yaramazlık yapardık, dayağı ben yerdim, o yapardı ben yerdim ,ben yapardım ben yerdim
bu şekilde büyüdüm biliyorum daha kötü yaşayanlar olabilir ama ben buna dayanamıyacak kadar acizim
bnce nolursa olsun hayat yaşamaya değer belkide ilk başta yapıcağın şey kendinle barışmak olmalıdır. kendine güvenmeli ve her şeye rağmen hayattan zevk almaya çalışmalısın çok yakın bi zamana kdr bnde senle aynı şekilde düşünüyodum hayat o kadr zor saçma ve gereksiz geliyodu ki bu yüzden sırf kendime acı vermek için kendi kolumu yaralamaya baslamıştım ancak sonra hayatta en kötü şeylere rağmen hayattan zevk alabildiğimi fark ettim bnce aynı şey senin içinde geçerli olabilir kendine acımayı bırak ve hayatını güzel yaşamaya bak derim bn
