İhtiyacım vardı..

[aLoneaqLe]

Merhaba arkadaşlar.. Ben 20 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Şimdiye kadar çok zor şeyler yaşamadım ama hayatımı hep zorlaştırdım.. Uzun süredir içime kapandım, kimseyle konuşamıyorum. Bu yüzden çok fazla asosyalleştim. İnsanlarla iletişim kurma becerimi kaybettim, kendimi yalnızlaştırdım ve sürekli bir keder havasındayım. Artık o kadar ileri boyutlara ulaştı ki, okuluma adapte olamadım. Daha ilk senem bu, şurda 2-3 ay oldu olmadı ve devamsızlıktan sınıfta kalmak üzereyim. Hergün giyiniyorum, hazırlanıyorum ve bir anda vazgeçiyorum. Ne okumak, ne çalışmak, ne de yaşamak artık içimden gelmiyor.. Lisede de adaptasyon sorunu çekmiştim ama uzun sürmemişti. Çok dil döktüler, ben de kendimi ikna etmeye çalıştım fakat nafile.. Olmuyor! Psikolojik yardım almayı düşündüm fakat maddi durumum müsade etmedi.. Eskiden böyle değildim ben :( Sınıfta kalırsam birdaha okuyamam.. Kimse anlayış göstermiyor. Dışardan bakınca okula keyfi gitmiyormuşum gibi geliyor insanlara.. Ama öyle değil işte. Gidemiyorum! Ben gitmek istiyorum, eskisi gibi olmak, kendime güvenmek istiyorum.. Hayallerim vardı, hala var ama kendi hayallerim uğruna bile çaba gösteremiyorum. Yaptıklarım ve hayallerim çelişiyor. Herşeyin farkındayım, ama birşey var işte. Anlayamadığım birşey..


Paylaşmaya ihtiyacım vardı,
Teşekkür ederim..

[rockkk]

asosyalleşmeniz,isteksizliğe,güçsüzlüğe neden olmuş olabilir..belkide üniversiteye yeni başladığınız için böylesinizdir,alışmak biraz zaman alıyor ilk dönem özellikle..ama baştan daha iletişim kurmak gerekiyor yeni ortamlarda..baştan yapmazsanız,sonra insanların paylaşımları içine girmek zorlaşıyor..insan kaçtıkça uzaklaşır..soyutladıkça kendini bişeylerden,kaybolur hayatın içinde..silik birisi olur..sonrasında insanlar da yüz vermez..belkide üstüne gelirler..sen bu sefer iyce batağa saplanırsın..onların gözünde öyle kalırsın..değişim o saatten sonra çok zorlaşır..önyargıları kıramassın..kabullenemezler,sen kırmaya çalıştıkça o istemediğin kabuğunu,onlar gayretle senin o kabukta kalman için çabalarlar..sen istediğin kdr değişmeye çalış..insanlar seni öyle görmedikten sonra önüne çıkardklarıyla her seferinde hevesini kırarlar..o yüzden zordur iyileşmek bi saatten sonra..çünkü insanlar o kdr ilgisiz ki psikolojik sorunlara karşı o kdr duyarsız ki,anlayamıyolar..
kaçmamak gerekiyor aslında..neyden kaynaklanıyor bu bilmiyorum ama battıkça batıyosun..mesela dışarı çıkmadıkça çıkasın glmiyor..çıkmaktan korkar hale geliyosun..iletişim kurmadıkça kurmak istemiyosun..bide bişeyi yapmadığında durduğun yerde duramıyosun aksine geriye geriye gidiyosun..yani bişeyler yapılmadıkça tazeliğini korumuyor nedense..hep geri gidiyor..bunu anlamak bile bişeydir..iyileşmek için çözümün başlangıcıdır..bundan sonrası eyleme kalıyor..bende kaçtıkça kaçıyodum ama bilinçsizdim.neden kaçtığımı bilmiyodum ama kaçıyodum işte..şimdi en azından kaçtıkça bu sorunların arttığını anladım..üstüne gittikçe,çabaladıkça,yapıcam dedikçe tam olarak olmasada gelişmeler olduğunu farkettim..giriştikçe bişeylere,hayat yol açıyor önüne..sanırım hayatın mecburiyeti bu..bende hayatımı zorlaştırdım yıllarca..azalsada halada zorlaştrmaktayım..
bişey sorucam..arkadaşların yok mu sınıfta hiç? arkadaş edinirsen bu sorunun iyiye gider die düşünüyorum..yine iş sana düşüyor galiba..
ama bişey daha diyeyim,o anlayamadığın şey bende de var biliyormusun..bunları senin için yazdım..terzi kendi söküğünü dikemez misali..benim de kendimde anlam veremediğim adını koyamadığımbişey var çözemiyorum..

[negatif]

hoşgeldin aramıza öncelikle..bir kere kendini yanlızlaştırman senin seçtiğin bir şey değil..insanlarla iç içeyken bir takım sorunlar yaşadın ki böylesin...bir rahatsızlığın olduğu açık..bu da seni depresyona sokmuş sanırım..maddi durumdan gidemiyorum derken doktora bir sağlık güvencen yok mu aileden..eğer yoksa yeşil kart çıkarabilir gene gidersin doktora..ama mutlaka uzman bir psikatriste git derim ben..canın istemesede bunu yapacak gücü hissetmesende zorla kendini ve git..önce bir teşhisin koyulsun bakalım neymiş..sonra paylaşırsan bizimle sana yardımcı olmaya çalışırız..geçmiş olsun

[eliftetik]

Merhaba arkadaşlar.. Ben 20 yaşında bir üniversite öğrencisiyim. Şimdiye kadar çok zor şeyler yaşamadım ama hayatımı hep zorlaştırdım.. Uzun süredir içime kapandım, kimseyle konuşamıyorum. Bu yüzden çok fazla asosyalleştim. İnsanlarla iletişim kurma becerimi kaybettim, kendimi yalnızlaştırdım ve sürekli bir keder havasındayım. Artık o kadar ileri boyutlara ulaştı ki, okuluma adapte olamadım. Daha ilk senem bu, şurda 2-3 ay oldu olmadı ve devamsızlıktan sınıfta kalmak üzereyim. Hergün giyiniyorum, hazırlanıyorum ve bir anda vazgeçiyorum. Ne okumak, ne çalışmak, ne de yaşamak artık içimden gelmiyor.. Lisede de adaptasyon sorunu çekmiştim ama uzun sürmemişti. Çok dil döktüler, ben de kendimi ikna etmeye çalıştım fakat nafile.. Olmuyor! Psikolojik yardım almayı düşündüm fakat maddi durumum müsade etmedi.. Eskiden böyle değildim ben :( Sınıfta kalırsam birdaha okuyamam.. Kimse anlayış göstermiyor. Dışardan bakınca okula keyfi gitmiyormuşum gibi geliyor insanlara.. Ama öyle değil işte. Gidemiyorum! Ben gitmek istiyorum, eskisi gibi olmak, kendime güvenmek istiyorum.. Hayallerim vardı, hala var ama kendi hayallerim uğruna bile çaba gösteremiyorum. Yaptıklarım ve hayallerim çelişiyor. Herşeyin farkındayım, ama birşey var işte. Anlayamadığım birşey..


Paylaşmaya ihtiyacım vardı,
Teşekkür ederim..





hoşgeldin aramıza

[aLoneaqLe]

Karşılamanız ve yorumlarınız için çok teşekkürler..

rockkk

Bütün dediklerinde haklısın. Aynılarını ben de düşünüyorum ama iş uygulamaya gelince dön dolaş aynı yerdeyim.. Üniversite'de sınırlı sayıda arkadaşım var ama onlarla iletişimim de bir o kadar sınırlı.. Hani biliyorum, bişeyler için çaba göstersem daha iyi olacak. İyi arkadaşlıklar kurabileceğimin farkındayım ama olmuyor işte. İnsanlar sohbet ediyor, ben susmakla yetiniyorum. Ya da anlattıklarını o sırada analiz edip, kendi fikirlerime göre yargılıyorum.. Susmaktan yorulduğumu, yalnızlığın insanı yorduğunu ve yıprattığını yeni yeni keşfediyorum.. Uzun zaman oldu.. Kendimi doğrularım yönünde iteliyorum, herkes bana yanlış geliyor.. Söküğümü dikebilecek tek kişinin ben olduğuna inanıyorum, yeter ki biri iğne iplik versin.. Yol göstersin..

negatif

Dostum bir süre sonra o kadar alışıyorsun ki yalnızlığa ve susmaya.. Ben de alıştıktan ve insanları sevmemeye başladıktan sonra yalnızlığı tercih ettim.. İyi mi yaptım? Tabi ki hayır. Şimdi bataklıktan çıkmaya çalışırcasına çırpınıyorum.. Sosyal güvence konusu biraz sıkıntılıydı fakat şu anda var.. İlk fırsatta, sanırım pazartesi bir psikiyatra görüneceğim..

eliftetik

Hoşbuldum arkadaşım, teşekkür ederim..