ben..........

[BeYaZ_KeLeBeK]

çocukluğumdan beri fanus içinde büyüyen bir balık gibi büyüdüm...aşırı korumacı bir anne.....üzülmesin,zarar gelmesin diye uğraştıkça hatalar yapan ben....üzülen ben.....sakınılan göze çöp batarmış misali.....

yaptığım hataların bedellerini ödüyorum....ailemin bana hiç güvenmediğini hissettim hep...onlar her ne kadar aksini iddia etsede....ona rağmen hayatta hep ailesini düşünen,onları üzmemek için uğraşan,leke getirmemek için didinen ben....

boğuluyorum...nefes alamıyorum....bu korumacılık,bu hayatıma bu kadar karışmacılık 27 yaşımda beni son noktaya getirdi artık....dayanamadığımı hissediyorum....artık gücüm kalmadı....mücadele gücümü yitirdim....

hani çocukluğuna inelim derler ya....benimkine insek çıkamayız....içimdeki yaralar....psikolojik bunalımlar....korkular....bunlar kimin eseri...kim yarattı bunları....çocukluğuma inelim.....eğer payı yoksa annemin ben çekip gidicem bu dünyadan....

bu zamana kadar büyük bir hata yapmadım şükür.....ama artık o kadar bunaldımki belkide bu kadar korumaya bukadar sıkılmaya hayatımın hatasını yapıcam bir gün....sorumlusu kim olur varsın onu başkaları düşünsün....

ben yokum artık..düşünme yetimi kaybettim....mantığım kullanmaya zorladım hep kendimi...yok artık mantık....hiçbişey yok....herşey bitti....benden bu kadar....

birazda onlar düşünsün...onlar kim mi? benim bu hale gelmemde payı olan kimse onlar.......

her zaman şunu hissettim...ben hiçbir zaman evlenemiycem ve anne olamıycam....o kadar güçlü ki bu his anlatamam....o kadar eminimki bundan....

önceden üzülürdüm bunu düşününce ama artık üzülemiyorum....hatta seviniyorum....kimseyi benimle birlikte bu kör kuyuya çekmiycem diye.....ne bir eşim olacak nede çocuklarım o kör kuyuda....sadece ben çırpınıcam çırpındıkça batıcam.....bir ben tükeneyim...kimseye acı vermeden....ben zaten alıştım acıya....:(:(:(:(

[Amarth]

BeYaZ_KeLeBeK ailemiz bize küçüklüğümüzden beri öyle bir elbise giydiriyor ki bu elbiseyle yaşamak zorunda kalıyoruz. Her geçen an buna alışıyoruz ve leke getirmemeye çalışıyoruz. En ufak aykırı davranışta kalıbın dışına çıkmamak için çabalıyoruz. Kendi değerlerimi yaratamaz hale geliyoruz. Tüm gün, ay,tüm sene boyunca kendimizi tanımak için uğraşıyor, içimizi yiyip bitiriyoruz. Geriye kalan gülmeyi unutmuş ruhsuz bir beden...Her hareketlerimizi sadece "yapmak" zorunda olduğumuzu hissettiğimiz için yapıyoruz. Dertlendiğimizde içimizdeki ses "bu yanlış hareket" diyor. Çok gülmek istediğimizde "fazla gülme aşırıya kaçma" diyor. Yüksek sesle konuşmak istediğimizde "saygılı ol" diyor. Bundan kurtulmak gerçekten zor. Bu saatten sonra bizi bu hale getiren ailelerimize hesap sorunca, sadece iki dakika bizi dinleyip yine yaşamaya devam ediyorlar. Bunu yenmemizin tek çaresi bilginin kölesi olmamız gerektiğini düşünüyorum. O zaman kendimizi bulabiliriz belki... Fazla düşünme huzurlu olmaya çalış:)

[eliftetik]

çocukluğumdan beri fanus içinde büyüyen bir balık gibi büyüdüm...aşırı korumacı bir anne.....üzülmesin,zarar gelmesin diye uğraştıkça hatalar yapan ben....üzülen ben.....sakınılan göze çöp batarmış misali.....

yaptığım hataların bedellerini ödüyorum....ailemin bana hiç güvenmediğini hissettim hep...onlar her ne kadar aksini iddia etsede....ona rağmen hayatta hep ailesini düşünen,onları üzmemek için uğraşan,leke getirmemek için didinen ben....

boğuluyorum...nefes alamıyorum....bu korumacılık,bu hayatıma bu kadar karışmacılık 27 yaşımda beni son noktaya getirdi artık....dayanamadığımı hissediyorum....artık gücüm kalmadı....mücadele gücümü yitirdim....

hani çocukluğuna inelim derler ya....benimkine insek çıkamayız....içimdeki yaralar....psikolojik bunalımlar....korkular....bunlar kimin eseri...kim yarattı bunları....çocukluğuma inelim.....eğer payı yoksa annemin ben çekip gidicem bu dünyadan....

bu zamana kadar büyük bir hata yapmadım şükür.....ama artık o kadar bunaldımki belkide bu kadar korumaya bukadar sıkılmaya hayatımın hatasını yapıcam bir gün....sorumlusu kim olur varsın onu başkaları düşünsün....

ben yokum artık..düşünme yetimi kaybettim....mantığım kullanmaya zorladım hep kendimi...yok artık mantık....hiçbişey yok....herşey bitti....benden bu kadar....

birazda onlar düşünsün...onlar kim mi? benim bu hale gelmemde payı olan kimse onlar.......

her zaman şunu hissettim...ben hiçbir zaman evlenemiycem ve anne olamıycam....o kadar güçlü ki bu his anlatamam....o kadar eminimki bundan....

önceden üzülürdüm bunu düşününce ama artık üzülemiyorum....hatta seviniyorum....kimseyi benimle birlikte bu kör kuyuya çekmiycem diye.....ne bir eşim olacak nede çocuklarım o kör kuyuda....sadece ben çırpınıcam çırpındıkça batıcam.....bir ben tükeneyim...kimseye acı vermeden....ben zaten alıştım acıya....:(:(:(:(


kelebekçim bende sana bazı anne baba ve çocuklardan bahsetsem

şükür secdesinden kalkmazsın öyle hikayelerki hani türk filmi yapsan

inandırıcı olmaz o derece dram ve lütfen güzele iyi ye davet yap

o zorla kendini inandırmaya çalıştığın negatif düşünceleri beyninden at

insanın en iyi dostu ve doktoru önce kendisidir

o yüzden lütfen kendini üzme

ne dramlar ne de mutluluklar daim dir

geçenlerde ayak serçe parmağım çatlamıştı ve sokağa çıktığım da en az

on tane ayağı aksayan insanla karşılaştım ve şaşırdım ne ilginç tesadüf diye

ama sonra kendi kendime dedim ki elif belkide sen her gün ayağı aksayan

çok daha fazla insanla karşılaşıyorsun ama kendi başına gelınce

o insanları farkettin

yani bir anlamda küçük bir serçe parmağı karşılığında hayatımın bütün

dönemlerinde faydasını göreceğim büyük bir ders aldım

o yüzden hayatın sana sunduklarına hayıflanma hayıflanma ayrılıklara hastalıklara

hayırlı geceler

[eliftetik]

çocukluğumdan beri fanus içinde büyüyen bir balık gibi büyüdüm...aşırı korumacı bir anne.....üzülmesin,zarar gelmesin diye uğraştıkça hatalar yapan ben....üzülen ben.....sakınılan göze çöp batarmış misali.....

yaptığım hataların bedellerini ödüyorum....ailemin bana hiç güvenmediğini hissettim hep...onlar her ne kadar aksini iddia etsede....ona rağmen hayatta hep ailesini düşünen,onları üzmemek için uğraşan,leke getirmemek için didinen ben....

boğuluyorum...nefes alamıyorum....bu korumacılık,bu hayatıma bu kadar karışmacılık 27 yaşımda beni son noktaya getirdi artık....dayanamadığımı hissediyorum....artık gücüm kalmadı....mücadele gücümü yitirdim....

hani çocukluğuna inelim derler ya....benimkine insek çıkamayız....içimdeki yaralar....psikolojik bunalımlar....korkular....bunlar kimin eseri...kim yarattı bunları....çocukluğuma inelim.....eğer payı yoksa annemin ben çekip gidicem bu dünyadan....

bu zamana kadar büyük bir hata yapmadım şükür.....ama artık o kadar bunaldımki belkide bu kadar korumaya bukadar sıkılmaya hayatımın hatasını yapıcam bir gün....sorumlusu kim olur varsın onu başkaları düşünsün....

ben yokum artık..düşünme yetimi kaybettim....mantığım kullanmaya zorladım hep kendimi...yok artık mantık....hiçbişey yok....herşey bitti....benden bu kadar....

birazda onlar düşünsün...onlar kim mi? benim bu hale gelmemde payı olan kimse onlar.......

her zaman şunu hissettim...ben hiçbir zaman evlenemiycem ve anne olamıycam....o kadar güçlü ki bu his anlatamam....o kadar eminimki bundan....

önceden üzülürdüm bunu düşününce ama artık üzülemiyorum....hatta seviniyorum....kimseyi benimle birlikte bu kör kuyuya çekmiycem diye.....ne bir eşim olacak nede çocuklarım o kör kuyuda....sadece ben çırpınıcam çırpındıkça batıcam.....bir ben tükeneyim...kimseye acı vermeden....ben zaten alıştım acıya....:(:(:(:(



TORBALARDA NE VAR

bir zamanlar önlerinde ve arkalarında birer torba taşıyan üç adam yolculuk yapıyordu. yolda ilk adama torbalarda ne olduğunu sordular.adamın cevabı
şöyle oldu bütün arkadaşlarımın iyiliklerini arkamdaki torbaya koydum sonuçta
onları göremiyorum ve kolayca unutabiliyorum önümdeki torbada ise başıma gelen bütün kötü şeyleri taşıyorum. yürürken sık sık durup onlarıçıkarıyorum
ve onlara çeşitli açılardan bakıyorum.
üzerlerinde yoğunlaşıp bütün düşünce ve duygularımı onlara yöneltiyorum
bu adam sık sık başına gelen kötü ve talihsiz şeylere bakıp düşündüğü için
yolda fazla ilerleme katedemiyordu.
ikinci adam kendisine oiki torbada ne taşıdığı sorulduğunda şu cevabı verdi
ilk torbada yaptığım bütün iyilikleri taşıyorum.
onları önümde tutuyor ve başkalarının görebilmesi için sürekli çıkarıp gösteriyorum.
arkamdaki torbada ise hatalarım ve kötü işlerim var. nereye gidersem gideyim
onlarıda beraber götürüyorum.çok ağır oldukları için beni yavaşlatıyorlar
ama onlardan bir türlü kurtulamıyorum.
üçüncü adama da taşıdığı iki torba soruldu. o ise şöyle dedi
ilk torba insanlar hakkında iyi düşüncelerle onların yaptığı güzel şeylerle ve benim yaptığım iyiliklerle dolu.oldukça büyük bir torba
ve ağzına kadar dolu.ama ağır değil. onun ağırlığı
bir salın ağırlığı kadar bir şey.yük değil yani tersine benim hareketimi kolaylaştırıyor.başkaları hakkında duyduğum bütün kötü şeyleri ve kendim hakkında kapıldığım kötü düşünceleri o torbaya koyuyorum.ama bakın boş çünki dibinde büyük bir delik açtım.
delikten düşüp gittikleri için sonsuza kadar kurtuluyorum onlardan.
yolculuğumu güçleştirecek ağırlıklardan da kurtulmuş oluyorum ve hedeflediğim yere daha çabuk ulaşabiliyorum.

başarı öyküleri
murat çiftkaya

[YAĞMURR]

sanırım bazı nedenlerden dolayı böyle düşünüyorsudur.. ama şunu bilmeni isterimki hiç bir aile çocuğunun kötülüğünü istemez... tabiki hataları olmuyormu oluyordur ama eminim bunu bilmeden yine bizi düşündükleri için yapmışlardır...bizi ailemizden başka kimse daha fazla sevemez...inan zamanla bunların ne kadar doğru olduğunu anlacaksın..ben senden 3 yaş büyüğüm )) inan tecrübe konuşuyoır canım ve sakın bir daha evlenmicen hele anne olmıcam deme büyük konuşma..belki 1_2 sene sonra bu yazdıklarına sende inanamıyacaksın..inş daha iyisindirr.. k.i.b...

[BeYaZ_KeLeBeK]

hepiniz sağolun....

yağmurcum evet bende hayatım boyunca böyle düşündüm....beni ailemden başka kimse bu kadar sevemez diye...belkide sorun burda....fazla sevgi de zararlı olabiliyor....benim yaşadığım tam anlamıyla bu....beni bu kadar sevmesinler istiyorum inanırmısın?bu kadar korumasınlar.....bu kadar düşünmesinler....yavru bir kuş düşün avuçlarında.....çok fazla sıkarsan ölür....gevşek bırakırsanda uçar gider....herşeyin bir ortası,kararı vardır....

ben fazla sıkılmaktan nefes alamıyorum...ölmek üzereyim....yanlış anlaşılmasın sıkılmaktan kastım hiçbi istediğini yapamamak,despot bir aile değil.....sadece sevgi ve korumacılıktan sıkıldım....beni bu koruma duygusu öldürüyor....

[kamiloglu]

:rolleyes: genç ve güzelsin. paniğe ve sıkıntıya gerek yok. rahat ol...mantığının sesini dinlemeye devam et...

[intihar]

benimki de buna benzer birşey... umursamamak istiyorum, ama yapamıyorum, ne yapacağımı bilmiyorum...

[YAĞMURR]

hepiniz sağolun....

yağmurcum evet bende hayatım boyunca böyle düşündüm....beni ailemden başka kimse bu kadar sevemez diye...belkide sorun burda....fazla sevgi de zararlı olabiliyor....benim yaşadığım tam anlamıyla bu....beni bu kadar sevmesinler istiyorum inanırmısın?bu kadar korumasınlar.....bu kadar düşünmesinler....yavru bir kuş düşün avuçlarında.....çok fazla sıkarsan ölür....gevşek bırakırsanda uçar gider....herşeyin bir ortası,kararı vardır....

ben fazla sıkılmaktan nefes alamıyorum...ölmek üzereyim....yanlış anlaşılmasın sıkılmaktan kastım hiçbi istediğini yapamamak,despot bir aile değil.....sadece sevgi ve korumacılıktan sıkıldım....beni bu koruma duygusu öldürüyor....

canım seni o kadar iyi anlıyorki çünkü aynılarını bende yaşadım inan bende senin gibi düşünürdüm.. üniversiteyi ankara kazandığım halde göndermediler illaki burda okucaksın dediler yanımızda olacaksın olacaksın..gerçektende dediğin gibi sıkmadılar aksine çok rahattım.. üniversite bitti iş hayatına atıldım .. hep onların koruması altında..hayat arkadaşım ben şeçmiştim onlar kabul etmediler tam 6 sene onları ikna etmek için çabaladım olmadılar ama benim için kabul ettiler öyle göründüler..ve onlar haklı çıktı keşke onları baştan dinleseydim zor günlerimde hep onlar yanımdaydır o günlerde aileim kıymetini inan daha iyi anladım iyiki yanımda oldular yoksa o günleri nasıl atlatırdım..annemim bir sözü vardı evlenince anne olunca anlıcaksın beni der di ve onu çok iyi anladım henüz kucağıma alamadan kaybettim bebeğimi düşünmekten bir an olsun unutamamışken(((onları o kadar iyi anlıyorum ki...annelerle oturup konuşmayı dene inna seni anlıcaklardı...bilmiyorum annenlerle aranısdaki çok yaş farkı varmı benim annem 60 yaşın da birazda artık onların pencerisinden bakıyorum.. sende öyle dene... mutluluk seninle olsun canımm..

[BeYaZ_KeLeBeK]

canım seni o kadar iyi anlıyorki çünkü aynılarını bende yaşadım inan bende senin gibi düşünürdüm.. üniversiteyi ankara kazandığım halde göndermediler illaki burda okucaksın dediler yanımızda olacaksın olacaksın..gerçektende dediğin gibi sıkmadılar aksine çok rahattım.. üniversite bitti iş hayatına atıldım .. hep onların koruması altında..hayat arkadaşım ben şeçmiştim onlar kabul etmediler tam 6 sene onları ikna etmek için çabaladım olmadılar ama benim için kabul ettiler öyle göründüler..ve onlar haklı çıktı keşke onları baştan dinleseydim zor günlerimde hep onlar yanımdaydır o günlerde aileim kıymetini inan daha iyi anladım iyiki yanımda oldular yoksa o günleri nasıl atlatırdım..annemim bir sözü vardı evlenince anne olunca anlıcaksın beni der di ve onu çok iyi anladım henüz kucağıma alamadan kaybettim bebeğimi düşünmekten bir an olsun unutamamışken(((onları o kadar iyi anlıyorum ki...annelerle oturup konuşmayı dene inna seni anlıcaklardı...bilmiyorum annenlerle aranısdaki çok yaş farkı varmı benim annem 60 yaşın da birazda artık onların pencerisinden bakıyorum.. sende öyle dene... mutluluk seninle olsun canımm..



senin yaşadıklarında zor canım....bende de tuhaf bir biçimde hep onlar haklı çıktı....ne zaman karşı çıktıkları bişey için diretsem sonunda onların yoluna geldim....belki bunun da ardında onların bu kadar herşeyime karşı çıkıp sürekli doğruyu kendilerinin gösterme eğilimi yatıyor....belki bıraksalardı ben bulayım doğruyu eğriyi bu kadar hata yapmazdım.....yani yanlış yapmıyım diye korudukçada yanlış yaptım.....aileler biraz çocuklarını rahat bırakmalı.....ha her istediklerini yapsınlar karışmasınlar demiyorum...bende 27 yaşındayım 15 değil...tabiki birtakım şeylerin bilincindeyim....ama çocuğun kişisel gelişimi,hayatta tek başına ayakta durabilmesi için ailelerin bu ince çizgiyi tutturması gerekiyor....

her anne,baba çocuğunu düşünür mutlu olmasını ister zarar gelmesin ister...ama bunu yaparken çok dikkatli olmaları lazım....her korkuyu,her endişeyi bu kadar çocuğun gözünün içine soka soka yaşarlarsa sonunda çocukta psikolojik etkiler yaratıyor....izler bırakıyor....işte benim yaşadığım bu....uzaktan izlemek,sürekli takipte olmak ama bunu çocuğa yansıtmamak gerekir....ben şuan kendi küçüklüğümü düşünerek hayatımın analizini yapıyorum...bunu yıllar önce yaptım zaten ama şimdi sizinle paylaşıyorum....

yaptım yapmasına ama belli bir yaşa gelip belli bir bilince kavuşunca yaptım....sana ne faydası oldu derseniz bana hiç bir faydası yok bu saatten sonra....sadece hayatımın analizi dediğim gibi....ama çıkardığım bir ders var o da eğer ki ALLAH bana da nasip ederse çocuk sahibi olmayı onların beni büyütürken yaptığı hataları yapmıycam en azından...çünkü kendimin yaşadıklarımı çocuklarıma yaşatmaya hiç niyetim yok....

buarada annem 54 yaşında....emekli öğretmen!!! ne ilginç değil mi??

yaş meselesi değil bu aslında...yapı,karakter,huy......