esin_29
20-01-2008, 11:02 AM
Nedir orada duran, karanlığın içinde gölgesi dahi belirgin olan. En derin korkularımızın içinde yatan asıl sebep nedir, nedir bizi dinç tutan, tetikte tutan, yarınlara tedirgin baktıran?
Yaşlanmaktan mı korkar insan yoksa yalnız kalmaktan mı? Karanlıktan mı korkar yoksa ışığın gözünü almasından mı?
Bir gülü tutarken dikeninin batmasından mı korkar yoksa kırılmasından mı? İncinmekten mi kokar incitmekten mi?
Ağlamaktan mı korkar ağlatmaktan mı? Yaşamaktan mı korkar ölmekten mi?
Nedir bize geri adım attıranlar ya da harekete geçirenler. Duygularımızda yaşadığımız bu karmaşalar, düşüncelerimizde ki belirsizlikler, düşlerimizde ki bulanıklıkların nedir sebebi?
En derinlerde, diplerde yatan, gizlediğimiz, bizi belki zayıf gösterecek olan ama aslında yüceltecek olan saklımız nedir?
Neden çocuksu yanlarımızı ortaya çıkartmaktan korkarız, saf duygularımızdan neden kaçarız?
Hayata bir çocuğun gözlerinden bakmamızı engelleyen şey ne?
Bize olur olmaz yerlerde “dur” diye, “ söyleme” diye seslenen kim? İçimizdeki sesi bizden farklı kılan ne?
Kendimiz olduğumuzu sandığımız bir anda aslında olmadığımızı anladığımızda yaşadığımız burukluk neden? Farklı olma ihtiyacı niye? Bizi biz olmaktan uzak kılan bu şey ne..?
Artık nefes alırken yoruluyorum.
Yaşamak bir heyecandı eskiden;
Şimdilerde ise çile gibi geliyor bana.
Aynaya bakmaya korkuyorum.
Korktuğum yüzümdeki çirkinlik değil;
Yılların getirmiş olduğu bitkinlik,
Yorgunluk…
Ve beni eski halime yabancılaştıran bu yeni hal…
Dönüp baktığımda geriye,
Maziden kalan en güzel hatıralar çıkarken bir bir karşıma;
Bu yorgun bakışlarımı sorguluyorum...
Hepimiz bir gün yaşlanacağız kimse engel olamaz..
Yaşlanmaktan mı korkar insan yoksa yalnız kalmaktan mı? Karanlıktan mı korkar yoksa ışığın gözünü almasından mı?
Bir gülü tutarken dikeninin batmasından mı korkar yoksa kırılmasından mı? İncinmekten mi kokar incitmekten mi?
Ağlamaktan mı korkar ağlatmaktan mı? Yaşamaktan mı korkar ölmekten mi?
Nedir bize geri adım attıranlar ya da harekete geçirenler. Duygularımızda yaşadığımız bu karmaşalar, düşüncelerimizde ki belirsizlikler, düşlerimizde ki bulanıklıkların nedir sebebi?
En derinlerde, diplerde yatan, gizlediğimiz, bizi belki zayıf gösterecek olan ama aslında yüceltecek olan saklımız nedir?
Neden çocuksu yanlarımızı ortaya çıkartmaktan korkarız, saf duygularımızdan neden kaçarız?
Hayata bir çocuğun gözlerinden bakmamızı engelleyen şey ne?
Bize olur olmaz yerlerde “dur” diye, “ söyleme” diye seslenen kim? İçimizdeki sesi bizden farklı kılan ne?
Kendimiz olduğumuzu sandığımız bir anda aslında olmadığımızı anladığımızda yaşadığımız burukluk neden? Farklı olma ihtiyacı niye? Bizi biz olmaktan uzak kılan bu şey ne..?
Artık nefes alırken yoruluyorum.
Yaşamak bir heyecandı eskiden;
Şimdilerde ise çile gibi geliyor bana.
Aynaya bakmaya korkuyorum.
Korktuğum yüzümdeki çirkinlik değil;
Yılların getirmiş olduğu bitkinlik,
Yorgunluk…
Ve beni eski halime yabancılaştıran bu yeni hal…
Dönüp baktığımda geriye,
Maziden kalan en güzel hatıralar çıkarken bir bir karşıma;
Bu yorgun bakışlarımı sorguluyorum...
Hepimiz bir gün yaşlanacağız kimse engel olamaz..