swat6169
07-08-2014, 01:16 AM
Ben 20 yaşında erkeğim.Ankarada yaşıyom. Taa 8 li yaşlarımdan beri hep hatırlarım ara ara korkularım olurdu.Kısa süreli krizler geçirirdim.Fakat bu nöbetler hep akşam yada gece saatlerinde olurdu.En son nöbeti 10 gün önce yasadım.10 gün önce gece uyumak üzereyken.Ve 10 gündür alt üst oldum.Artık geceler kabus benım ıcın.Akşam oldumu ben bitiyom.Sürekli bi bekleyiş içindeyim.Depresyon hali tüm gün sürüyor.Fakat gündüzleri biraz daha pozitif oluyorum.Ara ara aklıma hastalığım geliyor.O anki tüm neşemi alıyo benden.İnternette baya bi baktım araştırdım.Meğer yanlız değilmişim.Valla insan başka hastaların olduğunu olunca mutlu olurmu.Ben oldum işte.Anksiyete bozukluk,Panik atak,Agorafobi, ObsesifKompulsif Bozukluk vs. vs. bir sürü isimler var.Ben hangi tarafa dahilim bilmiyom valla..Hep o anı bekliyorum.Ne zaman gelecek.Nerde gelecek?Şöyle bişey buldum.Kriz anında eğer oturuyorsanız ayağa kalkın koşun.Gerçekten söylüyorum.Bi keresinde uzanırken atak gelmişti.Kalktım seri adımlarla evin koridorlarında koştum.Bu davranış atak süresini kısaltabiliyor.Vücudun normale dönmesini hızlandırıyor bende.Çünkü vücudunuz o an kaçmaya,koşmaya, enerji atmaya endeks bi şekilde çalışıyo.Tabi o an aklınıza gelirse kaçmak.
Ben ayrıca kapalı mekanlara giremiyorum.Sitede oturuyorum. Ev 4. katta yanımda biri olsa dahi asansöre binmiyorum.Hele otobüs,uçak benim için ölüm.İnsan sinemadan,stadyumdan korkarmı?Sinemada kafama poşet geçirilmiş gibi hissediyorum kendimi.Ailemden asla ayrı kalamam.gerçekten 3 yaşındaki çocuk için anne-baba neyse benim içinde hala öyle.Onlarla birlikteyken kendimi güvende hissediyorum.Hatta sırf ayrı kalmamak için bile üniversiteyi ankarada okuyom.Ayrı bir şehirde yaşamak diye bişe yok benim için.Anne kuzusu muyum? Hayır değilim.Sadece korkuyorum.Her şey bu.Bi türlü anlam verilmeyen bir korku.Sebebi yok sonuçları var.Geçen sene bi kriz sonrası Psikiyatriye gittik.Saçmalıklar dinledim eve geldim.Şimdi adamakıllı bi doktora görünmeyi düşünüyorum.Bu güne kadar hiç bir ilaç yada sakinleştirici kullanmadım.Kendi çabamla yenmeye çalıştım.Yendiğim zamanlar oldu.Ama tabikide tamamen kafamdan atamadım olayı.Ara ara yılda bir iki defada olsa krizlerim oluyor.1-2 ay kendime gelemiyorum.
Bunları buraya sadece okumanız için yazdım.Bende böyle bi tipim işte.
Allah hepimizin şifasını verir inşallah.Umutsuzluğa kapılmayın. ölen yok bu hastalıktan :D..
Ben ayrıca kapalı mekanlara giremiyorum.Sitede oturuyorum. Ev 4. katta yanımda biri olsa dahi asansöre binmiyorum.Hele otobüs,uçak benim için ölüm.İnsan sinemadan,stadyumdan korkarmı?Sinemada kafama poşet geçirilmiş gibi hissediyorum kendimi.Ailemden asla ayrı kalamam.gerçekten 3 yaşındaki çocuk için anne-baba neyse benim içinde hala öyle.Onlarla birlikteyken kendimi güvende hissediyorum.Hatta sırf ayrı kalmamak için bile üniversiteyi ankarada okuyom.Ayrı bir şehirde yaşamak diye bişe yok benim için.Anne kuzusu muyum? Hayır değilim.Sadece korkuyorum.Her şey bu.Bi türlü anlam verilmeyen bir korku.Sebebi yok sonuçları var.Geçen sene bi kriz sonrası Psikiyatriye gittik.Saçmalıklar dinledim eve geldim.Şimdi adamakıllı bi doktora görünmeyi düşünüyorum.Bu güne kadar hiç bir ilaç yada sakinleştirici kullanmadım.Kendi çabamla yenmeye çalıştım.Yendiğim zamanlar oldu.Ama tabikide tamamen kafamdan atamadım olayı.Ara ara yılda bir iki defada olsa krizlerim oluyor.1-2 ay kendime gelemiyorum.
Bunları buraya sadece okumanız için yazdım.Bende böyle bi tipim işte.
Allah hepimizin şifasını verir inşallah.Umutsuzluğa kapılmayın. ölen yok bu hastalıktan :D..