Autotheist
29-10-2013, 07:17 PM
Merhaba arkadaşlar içim bomboş hissettiğim şeyin adını koyamıyorum öylesine derinlerden ölümü istiyorumki bu aciz hayatı bitirmek istiyorum ama yapamadım bir türlü nerde başladı tüm bunlar bilmiyorum benle varolmuşlar gibi gözüküyor 4-5 yıldır evdeyim dışarı pek çıkmam soyutladım tüm herşeyden kendimi iyice iyice ayrıştırdım ama hissiyatımdan bir türlü kaçamadım yalnız hissettim bi yandanda yalnız olmayı istedim hayatımdaki herşeyde böyle hep iki arada bi derede kaldım hiçbi yola çıkamadım yerimde saydım durdum hep aşağılandım çok sessiz biri olduğum için uğraşmayan kalmadı sanki tüm insanlığın sinir boşaltma objesiydim okul hayatım böyleydi bıraktım bi nebze olsun kaçtım ama bitermi lanet hayat bana dört duvarın arasındada işkence ediyor bi güvendiğim yaratıcı vardı onunda yalanlar zincirinden olduğunu anlamam uzun sürmedi yardım isteyebileceğim bişey yok bu düzenin içinden sıyrılabileceğim hep farklı olmak istedim özel biri orjinal sıradan yada basit olmak yaşamın bittiği yerdi bana göre ama hiçbir zaman diğerlerini aşağılayan küçük gören bi varlıkta olamazdım belkide insanlar etrafımda dönsün varlığımla onları ezeyimdir amacım farkedilmek istedim yükseklerden insanlar önemsiz bi objeydi gözümde bomboş hayatımı onurlu ve asil şeylerle doldurmaya çalıştım ama kendimin aciz olduğunu unuttum 7 milyar insanın içinde tek başıma bir anlam ifade etmiyorum her ne kadar kabul etmek istemesemde öyleyim bir hiçim hayallerde yaşadım kendime kainatlar yarattım tabi bir oyun kendi kendine ne kadar oynanır bi süre sonra gerçeğe dönünce hayalkırıklığı 1 sene ilaç kullandım fayda etmedi kendim bişeyler yapıym dedim başardım gibi oldum gene aynı aşırı mükemmeliyetçiyim bişey olacaksa tam olsun yoksa hiç olmasın kafasındayım yaşam çok komik geliyor artık nereye baksam ayrı bi komedi insan ırkını yoketmek istiyorum herkese acı çektirmek istiyorum kafayı sıyırdım artık ama nerde içimde haykırıp hönkürdüğüm gibi dıştada yapabilseydim herşeyin derinine indim irdeledikçe dahada battım ama herşeye bi cevap buldum sadece bi kendimi tanımlayamadım çözümü yokta iki seçeneğim var ya ölecem yada bu işkenceyi öylede böyleyde çekecem ölüm işi hayal nasıl insan gibi hissedebilirim sadece şu beynimi bi durdurabilsem hayvan gibi olmak isterdim tek derdim yemek su olsaydı farkında olmasaydım hiçbişeyin varmı bi önerebileceğiniz bişey(bi hobi edin demeyin çünkü sevdiğim bişey yok) bi uğraş iyi olurduda şöyle diyim hayatta zaten hoşuma giden tekte tükte şeyler vardı pc,müzik,kitap okurdum,resim çizerdim en çok uğraştığım pcde oyun oynardım keşke o yıllara dönebilsem oyun oynadıkça nasıl mutlu olurdum bambaşka bi hayattı ama lanet olsun ondan bile sıkıldım herşey bomboş dışarı çıkmayı sevmiyorum tek başıma ne yapayım bi ara gece çıkardım iyice dellenirdim çünkü diğerlerini görünce kötü oluyorum öfkeleniyorum hele el ele yürüyen sevgilileri görünce öldüresim geliyo resmen ha bulamazmıyım takılacak birileri bulurumda sevmiyorum muhabbetlerini hep klasik şeyler lay lay lom bi ara belki karşı cinsten biri iyi gelir dedim biriyle çıktım hep klasik şeylerden konuştuk sıkıldım küçümsemek için söylemiyorum çok sıradandı klasik kızdı işte kendimi insan gibi hissetmiyorum ya öyle olmak istediğim için yada öyle olduğum için ben hayatımı bi film gibi yaşamak istedim basit ve klasik değil biriyle konuşurken öylesine farklı olayımki dedim öyle cümleler kurayımki dedim varlığımla yokolsunlar diye ama insanlardan bir ilgi beklemedim ben yaratıcıyı istedim dostum gibi gördüm onu sadece tek istediğim içime bir huzur yüzüme bir gülümseme vermesiydi vermedi çünkü öyle bişey yokmuş artık yardım isteyebileceğim bi varlıkta yok hayatım boyunca iyi biri olmaya çalıştım çok duygusal merhametli biriyim sadece kendim için değil başkaları içinde üzüldüm adaleti onlar içinde istedim küçükken pek bi yalancıydım ama son 3-4 yıldır dürüst olamya çalıştım e haliyle beklentiye girdim değerli olmak istedim yaşıtlarıma baktım hepsi dünyaya öyle bir gömülmüşkü farklıydım ben daha asil ve onurluydum tabi cidden öylemiyim bilmiyorum ailemde tanıdığım birkaç insanda çok temiz,zeki,olgun olduğumu söylüyolar kendimi bi türlü sevemedim binlerce kez denedim farklı bi insan olmayı kendimi çekip atıym farklı biri oluym nafile her defasında yine ben olmayı başardım acizim,güçsüzüm,sabırsızım herhangi bişeye sabredip irade gösteremiyorum bugün şöyle yapıym bugün şuna başlıyım diyorum anında cayıyorum üşendiğimden ama dürüst oluym istediğim şey sanırım tanrı olmak ne yapıcam hiç bilmiyorum eskiden ağır sfliydim geçti geçmesinin sebebi büyük ihtimal bu farklı olma çabam arada cidden ruh hastası olduğumu düşünyorum hani ne söylesem kafi olmuyo ulan gavurlar keşke beyniminizin içini bi gösterbilseydik yaşam sadece emrediyo bana kafanda şu şu şeyler varsa böyle yap şu şu görüşteysen böyle ol vs hep bi liste tutuşturulur iradesiz ve aciz olduğum için yapamıyorum ama bi yanım yapmak istiyo bi yanım acizsin sen diyo bi yanımda aşağılık kompleksine giriyo bi yanım ölüm diyo bi yanım kararlar alıyo diğerleri hayır diyo bi tarafım hayallerde tek tanım karmaşa bazen keşke beyin özürlü doğsaydım diyorum en azından düşünemezdim nefret ediyorum düşünmekten nefret ediyorum karmaşadan(ama bir yanımda karmaşık ve çözülemeyen olmak istiyo ben kafayı yemeyimde kim yesin) Şimdi çok garip bişey bu hangi hastalığa giriyo çok merak ediyorum şimdi birileriyle konuştukça azda olsa iyi geliyo gibi mesela buraya yazdım hafif rahatlar gibi oluyorum ama içimdeki bi ses diyoki hayır iyi hissedemezsin ölümü isteyen gülümseyemez yine aynı şeyleri hissedeceksin sürekli birilerine derdini anlatmaya bağımlı olmamalısın insanlar sana yardım edemez gibi senin gibi olan insanlar sefil bi hayat yaşamalı şimdi herşeyi en son safhadamı yaşamak istiyorum acaba yada mutlu olamıycam bağri adam gibi üzgün olmakmı istiyorum anlatamıyorum bu lanet şeyi :/