sevdadandır
05-05-2012, 03:44 PM
arkadaşlar dönüp dolaşıp aynı potaya giriyorum. ara ara mutlu olup mutsuz olduğumda da buraya gelmemin sebebi de bu. geçen hafta üç kere sinir krizi geçirdim ilki ders çalışırken annemin o gün iş yapmamam ile evde söylenmesi ile başladı iş hakaretvari olunca bir anda elimdeki kitap uçuştu ben cam pencere ne varsa indirmişim kafamı yerlere vurmuşum. ertesi gün annemin sesini duyduğumda tekrar oldu ve aynı gün yine kardeşimin başka bir kardeşimi araarak beni şikayet ettiğini duyduğumda tekrar oldu ama son iki tanesi küçük çaptaydı. işin özü benim kpss sürecimi anlayamamalrından belki çıktı ama esas sebep ilgi görme isteiğim olduğunu düşünüyorum .çünkü bu hafta da erkek arkadaşımla ciddi çapta ilgi sorunu yaşadım ve onun yanında da ağlama kriz ile oturdum kaldım. ama bu kesinlikle ondan kaynaklı değil. bunun farkındayım tamamen benim sorunum çünkü o herzmanki gibi ilgili ve anlayışlı. sorun ben kendimi hiç bir şekilde tatmin edemiyorum . hayatımda bir boşluk var ama bu hangi fgürün ekiskliğinden bilmiyorum. ezik geçmiş çocukluğumun uzantısı mı. ve ben hala kişilik gelişimi oluştuamıyorum bunun üzerine çok düşünüyorum ama kendimi beğenemiyorum bir türlü. herkes herşeyden mutlu olabilirken ben çok iyi şeyelr elimde olsa bile mutlu olamıyorum.
bulunduğum süreci kpss ile alakalı değil çünkü bu benim sürekli içine düşütüğm bir durum.geçtiğimiz sene ilaçkullanmıştım ama daha feci duruma gelmiştim bu yüzden ilaca karşı fobim var . ben artık mutsuzlğa kodlanmış bir kehanetli kişilik olarak görüyorum kendimi. hayatı seyretmekle geçen ömürmün artık yaşlılık sürecinde yaşadığım pişmanlıklara dönüşmesinden korkuyorum . kendimi değersiz görüyorum sürekli bu duyguyu hissediyorum. bir cenin gibi yanlız ve içine büüzlmüş vaziyette ağlarken buluyorum bazen kendimi. artık kimseden ilgi beklemiyorum sizi de istemiyorum gibi çevremdeki herkenten yalıtılmış duurmdayım . tek tesellim sevdiğim insanın halleirmen anlaması ve bana verdiği sevginin ayakta tutması ama bu sefer de onu kaybetme korkusu başladı .ya bir gün kendi hatalarımdan dolayı onu bıktırırsam , ya ben mantık dışı şeyler yapaıp onu kendimden uzaklaştırırsam diye korkuyorum. yani hayatımın temeli korku ve değersizlik.... sizce bu durumda doktor tedavisine başlamalı mıyım . gerek var mı ne yapmalıyım. sıanava hazırlandığımı da ilaçlar çerçeversinde göznünde bulundurun lütfen .
bulunduğum süreci kpss ile alakalı değil çünkü bu benim sürekli içine düşütüğm bir durum.geçtiğimiz sene ilaçkullanmıştım ama daha feci duruma gelmiştim bu yüzden ilaca karşı fobim var . ben artık mutsuzlğa kodlanmış bir kehanetli kişilik olarak görüyorum kendimi. hayatı seyretmekle geçen ömürmün artık yaşlılık sürecinde yaşadığım pişmanlıklara dönüşmesinden korkuyorum . kendimi değersiz görüyorum sürekli bu duyguyu hissediyorum. bir cenin gibi yanlız ve içine büüzlmüş vaziyette ağlarken buluyorum bazen kendimi. artık kimseden ilgi beklemiyorum sizi de istemiyorum gibi çevremdeki herkenten yalıtılmış duurmdayım . tek tesellim sevdiğim insanın halleirmen anlaması ve bana verdiği sevginin ayakta tutması ama bu sefer de onu kaybetme korkusu başladı .ya bir gün kendi hatalarımdan dolayı onu bıktırırsam , ya ben mantık dışı şeyler yapaıp onu kendimden uzaklaştırırsam diye korkuyorum. yani hayatımın temeli korku ve değersizlik.... sizce bu durumda doktor tedavisine başlamalı mıyım . gerek var mı ne yapmalıyım. sıanava hazırlandığımı da ilaçlar çerçeversinde göznünde bulundurun lütfen .