plüton
03-03-2011, 04:18 AM
Eğer insan takıntılarını doğal karşılayabilse, zaten bunun ismi takıntı olmazdı. Takıntı doğal karşılanamayan şeylerden oluyor pek çok takıntı da temelde korkudan besleniyor.
Ya takıntılarımızdan korkmazsak takıntının sadece beyin fonksiyonlarındaki bir arızadan dolayı olduğunu kabul edersek ve bunu umursamaz isek. Takıntının en büyük etkeni yok olur. Çünkü takıntı bizim takıntıya olan takıntımızla var oluyor.
Küçük yaşlarda dini takıntım vardı, ilahi şeylere içimden küfür ederdim çünkü bu durumdan çok korkuyordum. Günahkar olduğumu düşünür intihar etmek isterdim takıntım yüzünden cehenneme gitmekten korkuyordum her anda bunun sıkıntısını yaşıyordum. O zamanlar hep huzursuzdum takıntım olduğunu bile bilmeden takıntıyı kendime takıntı etmiştim. Takıntı diye bir hastalık olduğunu bile bilmiyordum bunun şeytan yüzünden olduğunu düşünüyordum.
Bu takıntı bir süre geliyor sonra kayboluyordu aklıma geldikçe bastırmaya çalışıyordum ama bu takıntıyı güçlendirmekten başka bir işe yaramıyordu.
Bir süre sonra bu takıntıyı unuttum (arada geliyordu yine) ve bir kitaptan, elimde olmadan dini değerlere içimden hakaret etmenin günah olmadığını öğrendim. O anda uzun süredir unutmuş olduğum takıntım aklıma geldi ama geldiği gibi de gitti. Eskiden olsaydı beni çıldırtana kadar gitmezdi. Takıntıya karşı korkum kalmayınca takıntım yok oluvermişti. (hala daha arada bir aklıma geliyor hiç rahatsızlık veremeden gidiyor)
Takıntıyla ilgili maceram (takıntılarımı arttık macera olarak görüyorum) burada bitmedi. Bu sefer kendimi rezil edecek bir şeyler yapma korkusu yaşamaya başladım, bazen aklıma hiç yapmayacağım şeyleri yaptığımı getiriyordum ama bu takıntı da tutmadı çünkü beynimdeki bu düşünceler bana komik geliyordu düşüncelerimden korkmuyordum asla böyle bir şey yapmayacağımı gayet iyi fark ediyordum.
Bir kaç yıl öncede sevdiğim şeylere zarar verme korkusu başladı bu diğer takıntılara göre daha zorluydu çünkü kendime yapacağım bir şeyden çok başkalarına zarar vermekten korkan bir insanım. Bu takıntım yüzünden çıldırmak üzereydim. Beynimden düşünceleri kovmak için savaştım her an beynimden bir şeyleri kovmak için savaşmak beni çok yıprattı aylarca mücadelenin sonunda pes edip düşünmekten bile korktuğum düşüncelerin beynimden geçmesine çaresiz izin verdim ve anladım ki takıntı benim korkularımdan besleniyormuş hatta takıntı dediğim şey benim korkularımın ta kendisiymiş. Bir yazıdan, zarar verme takıntısı olan insanların aslında hiç zara vermediklerini öğrendim. Dini takıntının günah olmadığını öğrendiğim zaman kadar olmasa da çok rahatladım. Ama kötü düşünceler insanın beyninden geçince insan bunu kabullenemiyor tek sorun bu. Takıntı insanı en olmayacağı şeyle karşı karşıya getiriyor aslında. Mesela dinine değer vermeyen bir insanda din takıntısının olması mümkün değil. Bu şekilde düşünülünce insanın en kendinden emin yönü takıntılı yönüdür aslında. Hatta bunu takıntıya dönüştürecek kadar abartmıştır bu yönünü.
Takıntının beyinin bir oyunu olduğunu idrak edebilmek bile çok şeyi çözmeye yetiyor.
Çok şükür bende hiç temizlik takıntısı olmadı, tam olarak nasıl bir şey olduğunu bilemiyorum ama şuna eminim ki temizlik takıntısı olanlar temizlik takıntısının olmasını hiç dert etmeseler bundan kısa süre içinde kurtulabilirler. Temizlik takıntısı olan insanlar hep bu dertten nasıl kurtulacağız diye bu takıntıyı kendilerine takıntı yapıyorlar, bana göre takıntılarını da bu tetikliyor. Normal temizlik yapar gibi uflamadan puflamadan 10 dk ellerini yıkasalar belki de çok kısa süre içinde bu hareketlerinin ne kadar anlamsız olduğunu beyinlerine kabullendirebilirler.
Not: Bu yazdıklarım bilimsel bir açıklama değildirler. Takıntılarım yüzünden sadece bir kez doktora gittim doktor bana takıntıdan çok korkum olduğunu söyledi, hiç ilaç kullanmadım ikinci sefer doktora gitmedim. İlerde belki takıntılar daha vahim bir hal de alabilir, bu yüzden kendi kendine tedavi uğraşlarını kendimin yapmış olduğum bir şey olmasına rağmen pek mantıklı bulmuyorum. Takıntıyı tam olarak tanıyabilmenize yardımcı olabilir diye düşünerek bu yazıyı yazdım.
Allah herkese takıntısız bir ömür nasip etsin!
Ya takıntılarımızdan korkmazsak takıntının sadece beyin fonksiyonlarındaki bir arızadan dolayı olduğunu kabul edersek ve bunu umursamaz isek. Takıntının en büyük etkeni yok olur. Çünkü takıntı bizim takıntıya olan takıntımızla var oluyor.
Küçük yaşlarda dini takıntım vardı, ilahi şeylere içimden küfür ederdim çünkü bu durumdan çok korkuyordum. Günahkar olduğumu düşünür intihar etmek isterdim takıntım yüzünden cehenneme gitmekten korkuyordum her anda bunun sıkıntısını yaşıyordum. O zamanlar hep huzursuzdum takıntım olduğunu bile bilmeden takıntıyı kendime takıntı etmiştim. Takıntı diye bir hastalık olduğunu bile bilmiyordum bunun şeytan yüzünden olduğunu düşünüyordum.
Bu takıntı bir süre geliyor sonra kayboluyordu aklıma geldikçe bastırmaya çalışıyordum ama bu takıntıyı güçlendirmekten başka bir işe yaramıyordu.
Bir süre sonra bu takıntıyı unuttum (arada geliyordu yine) ve bir kitaptan, elimde olmadan dini değerlere içimden hakaret etmenin günah olmadığını öğrendim. O anda uzun süredir unutmuş olduğum takıntım aklıma geldi ama geldiği gibi de gitti. Eskiden olsaydı beni çıldırtana kadar gitmezdi. Takıntıya karşı korkum kalmayınca takıntım yok oluvermişti. (hala daha arada bir aklıma geliyor hiç rahatsızlık veremeden gidiyor)
Takıntıyla ilgili maceram (takıntılarımı arttık macera olarak görüyorum) burada bitmedi. Bu sefer kendimi rezil edecek bir şeyler yapma korkusu yaşamaya başladım, bazen aklıma hiç yapmayacağım şeyleri yaptığımı getiriyordum ama bu takıntı da tutmadı çünkü beynimdeki bu düşünceler bana komik geliyordu düşüncelerimden korkmuyordum asla böyle bir şey yapmayacağımı gayet iyi fark ediyordum.
Bir kaç yıl öncede sevdiğim şeylere zarar verme korkusu başladı bu diğer takıntılara göre daha zorluydu çünkü kendime yapacağım bir şeyden çok başkalarına zarar vermekten korkan bir insanım. Bu takıntım yüzünden çıldırmak üzereydim. Beynimden düşünceleri kovmak için savaştım her an beynimden bir şeyleri kovmak için savaşmak beni çok yıprattı aylarca mücadelenin sonunda pes edip düşünmekten bile korktuğum düşüncelerin beynimden geçmesine çaresiz izin verdim ve anladım ki takıntı benim korkularımdan besleniyormuş hatta takıntı dediğim şey benim korkularımın ta kendisiymiş. Bir yazıdan, zarar verme takıntısı olan insanların aslında hiç zara vermediklerini öğrendim. Dini takıntının günah olmadığını öğrendiğim zaman kadar olmasa da çok rahatladım. Ama kötü düşünceler insanın beyninden geçince insan bunu kabullenemiyor tek sorun bu. Takıntı insanı en olmayacağı şeyle karşı karşıya getiriyor aslında. Mesela dinine değer vermeyen bir insanda din takıntısının olması mümkün değil. Bu şekilde düşünülünce insanın en kendinden emin yönü takıntılı yönüdür aslında. Hatta bunu takıntıya dönüştürecek kadar abartmıştır bu yönünü.
Takıntının beyinin bir oyunu olduğunu idrak edebilmek bile çok şeyi çözmeye yetiyor.
Çok şükür bende hiç temizlik takıntısı olmadı, tam olarak nasıl bir şey olduğunu bilemiyorum ama şuna eminim ki temizlik takıntısı olanlar temizlik takıntısının olmasını hiç dert etmeseler bundan kısa süre içinde kurtulabilirler. Temizlik takıntısı olan insanlar hep bu dertten nasıl kurtulacağız diye bu takıntıyı kendilerine takıntı yapıyorlar, bana göre takıntılarını da bu tetikliyor. Normal temizlik yapar gibi uflamadan puflamadan 10 dk ellerini yıkasalar belki de çok kısa süre içinde bu hareketlerinin ne kadar anlamsız olduğunu beyinlerine kabullendirebilirler.
Not: Bu yazdıklarım bilimsel bir açıklama değildirler. Takıntılarım yüzünden sadece bir kez doktora gittim doktor bana takıntıdan çok korkum olduğunu söyledi, hiç ilaç kullanmadım ikinci sefer doktora gitmedim. İlerde belki takıntılar daha vahim bir hal de alabilir, bu yüzden kendi kendine tedavi uğraşlarını kendimin yapmış olduğum bir şey olmasına rağmen pek mantıklı bulmuyorum. Takıntıyı tam olarak tanıyabilmenize yardımcı olabilir diye düşünerek bu yazıyı yazdım.
Allah herkese takıntısız bir ömür nasip etsin!