Hadi Birleşip Hikaye Yazalım . . .

[su_perisi]

Şimdi herkes paragrafa bir bölüm ekleyerek hikayeye yardım etsin. . .


Küçük zeliha sakince bahçede oturuyor.Bir elinde yeşil elması ve her ısırdığında bir dilek tutuyor güneşe karşı...

[misterioso]

Dileğini tutarken , hayal dünyasındaki hırsları ve gerçek dünyaya ait gözlerinin ışıltısı adate birbirbine sarılıyordu ve bazen de kendime sarılıp donarım misali hayallerine kavuşamama korkusu ile karşılaşıyordu.

[su_perisi]

Sakince sessizliğe odaklanmış hayalleriyle başbaşa kalmanın tadını çıkarıyordu.Herşey göründüğü kadar kolay değildi tabi ki yaşadıkları ve yaşayacak olan şeylerin neler getireceğini bilmeden . . .

[melek*]

Korkmuyordu ya da korkmak istemiyordu...Herşey gönlünce olmayacaktı biliyordu ama hiç değilse en çok istediği şey için savaşmalıydı..

[devhis]

Ve küçük Zeliha, "o ilk elmayı yemeyecektik" dedi.

[su_perisi]

ilk elmadan sonra tuhaf birşeyler hissetmeye başlamıştı sanki onu ileriye sürükleyen birşeyler hissediyordu

[misterioso]

Olmak ya da olmamak işte bütün mesela bu dur felsefesini o elmadali vitamini midesinde haz etmesiyle anlamıştı adeta

[su_perisi]

elma ağacını altına oturupta hayal etmek böyle birşey olsa gerek diyor ve kalkıp eve doğru yürümeye başlıyor

[plüton]

Bir anda durup düşünüyor eve gitmekten vaz geçip geri dönüyor, anlıyorki saatlerdir hep aynı şeyleri düşünüyormuş düşünceleri bir arpa boyu ilerlememiş. Yaşlanıyorum galiba diyerek kendine kendince takılıyor ve yerdeki elma çöplerine bakarak gülümsüyor. Keşke düşünceler elma yemek kadar çabuk ilerlese diyor kendine mırıldanır gibi. Oysa düşünceler ışıktan bile hızlı olmalıydı, neydi kendini bu kadar yavaşlatan şey, sanki beynine bir şeyler tıkanmış gibiydi sanki bir boşluk vardı beyninde düşünceler bu boşluğu aşamıyor boşluğun kenarında yığılmış bekleşiyorlar gibiydi. Yediği onca elmanın dolduramadığı boşluk yalnızlıktı. Neden yalnızım diye sordu kendisine? Evet yalnızdı çünkü düşünüyordu hayatı olduğu gibi akışında yaşayamıyordu onu farklı ve yalnız yapanda buydu. Düşündükçe hayatın anlamını görüyordu ama hayatı yaşayamıyordu hayatı öylece yaşasa düşünemeyecekti, bir seçim yapmalıydı ya yalnız kalıp hayatı kimsenin göremediği kadar net görecekti ya da yalnızlıktan vaz geçip herkes gibi olacaktı. Acaba dedi kendi kendine, acaba bunun ortası yok mudur?

[misterioso]

bunun ortası yok mu derken yıllar yılı geçmiş artık o küçük bir çocuk değildi





[büyüsün artık] :D

[Banlıcan]

Ama hayal işini hiç bırakmamıştı.
Büyümüş ve insanlara yasal bitkilerden elde edilmiş hayaller alemine dalmalarını sağlayan maddeler satmaya başlamıştı.

[harai3em]

Evet kendi işini kurarak bitkilere adamışdı kendini zeliha bir aktar dükkanı açmıştı öksürük otu, aslan pençesi,çıbanotu , çoban çantası .. Doğadan güç aldı hayallerden sıyrıldı ve insanlara umut dagıtır oldu.

[Kemal_KABCIK]

"Başarı!." Dedi, İçinden Bir Ses!. Ve Akıp Giden Zamana Uyumlu; Hazır Mevcut İmkanlarının Verdiği Güzellikleri Görüvermişti Ansızın!. "Umut Dağıtmak, Paylaşımı Yaşamak ve Yaşatmak!" Deyiverdi, Ansızın Kendi Kendine!. Saat; 22:18 ve Günlerden Pazartesi ve de Ocak Ayının 31. Gününü Gösteriyor Takvimler!. Başarı Adına; Kararlar Almak İçin Güzel Bir Konumda Olduğunu Fark Etti Zeliha!.

[Kemal_KABCIK]

Zeliha; Öğrenmeye Çabaladığı, Bitkilerin Şifa Özellikleriyle: Yakın Çevresine Yardımcı Olmaya Çabalıyordu!. Doğal Yöntem Tedavi ile; Ruh ve Beden Sağlığı İçin Gerekli Olan, Dengeli Beslenme Yolu ile: İnsanların, Beklentisi İçersinde Olduğu Sağlığa Ulaşabilmelerini İstiyordu Zeliha!. Bu Düşüncelerle Yoğunlaşan ve Bitkilerden Şifa Uman Zeliha; Arayışına Devam Ediyor ve Her Geçen Gün: Yeni Bir Bitkinin Şifaya Dair, İnce Ayrıntıdaki Özelliklerini Öğreniyordu!.

[su_perisi]

yaşı ne kadar küçük olsa da annesini kaybetme üzüntüsüyle yaşama sarılıyordu .babasına yardım ediyordu .hayatında artık önemi olan insan babası ve daha küçücük bebek olsan kardeşi pelindi.hayat sadece onlarda ibaretti onun için daha açmamış bir goncaydı küçük zeliha .yardım sever ve aynı zamanda bir o kadar da hırslı bir çocuk .annesinin ölümünden sonra biraz aksatmış olsada okula dönmek gerektiğini biliyordu artık .uzun bi aradan sonra okula dönmüştü artık .hem okula gidip hem çalışıyor babasına yardım ediyordu.

[Kemal_KABCIK]

İşinden Arta Kalan Zamanlarda; Gerçekleşebilecek Hayaller Peşinde, Kendi Dinlencesini Yaşayan Zeliha: Huzurlu ve Umutlu İdi!. Babasına; Her Konuda Yardımcı Olmaya Çabalayan Zeliha, Babasının, Aile İçi ve Aile Dışı Başarılarının Daimiliği Adına, Ayakları Yere Basan Bir Bilinçle Hayaller Kurarak: Yapılabilecek Güzelliklerin, Kazananılabilecek Olan Başarıların İzinde Yürümeye Devam Ediyordu!. Annesine Duyduğu Özlem; Zeliha'yı Daha Da Merhametli Kılmış ve Zeliha, Her An İçin: Gerçekleştirilebilecek Olan İyiliklerin Hayalleri ile Dinlencelerini Sürdürüyordu!. Zeliha; Bir An Evvveli Ruhsal Olgunluğa Erişerek: Ailevi Başarılarda, Üzerine Düşen Görevi Hakkıyla Yerine Getirebilmeyi Hayal Ediyordu!.

[misterioso]

Hayal ediyordu ama yaşlı çocuk kırdı tüm sevdiği oyuncakları

[Kemal_KABCIK]

Zeliha; Ruhsal Olgunluluğunun Verimliliğine Çalışmayı İlke Edinmiş, Güçlü Bir Kızcağız Olma Yolunda, Babasının Gözetiminde Büyüyen-Gelişen Bir İnsani Değerdi!. Zeliha; İyi ile Kötünün Ayrımına: Kendi Bilinci ile Ulaşacak ve Memleket Hizmetine Adayacaktı Kendini!.

Zeliha; Küçüklüğünden İtibaren Babasının Dikkatini Üzerine Toplamış, Duyarlı Bir Kızcağızdı!. Babası; Zeleha'nın Annesiz Büyümesini, Büyük Bir Eksiklik Olarak Görüyor ve Elinden Geldiğince, Kızcağızına Annelik De Yapabilmeyi Görev Edinmiş, Duyarlı Bir İnsan Örneği Sergiliyordu!. Sürekli, Zeliha'ya; Annesinin İyi Niyetli Davranışlarından Söz Ediyor ve Annesine Olan Özleminde, Ne Kadar Haklı Olduğunun ve de Annesi İçin Besleyip Büyüteceği Sevginin Ne Kadar Önemli Olacağını, Kısa Öğütlerle, Başarıya Dair Küçük Anlatılarla, Verebilmeye Çabalıyordu!. Baba; Çaresiz Değildi!. Birikimi ve Tecrübesini Kızcağızına Aktarmaktan Başka Bir Şey Düşünemez Olmuştu!. Neyse ki, Zeliha Kolay Öğreniyor ve Kolaylıkla Uygulamaya Geçebiliyordu!. Baba; Emeklerinin Boşa Çıkmayacağı Umudu ile Seviniyor ve Güleryüzlü Ciddiyeti ile, Her Zaman Kızcağızı Zeliha'ya Tebessüm İçersinde Kalarak Bakabiliyordu!. Baba-Kız; Aynı Özlemde İdi; Bir Can'ın Hasretinde, Kavuşabilme Umudu ile Birbirlerine Tutunuyorlardı!. Yaşamak Zorlu Olsa Da; Başarılar: İnsan Olabilmişse Sunulmuş, Güzellikler İçersinde Bir Nimet Oluvermişti Sanki!. Güzellikleri; İyi Değerlendirmeli ve Geçen Her Saniyeyi, Başarıya Odaklamalıydı!. Zeliha; Düşünerek: Kendi Doğrusuna, Kısa Sürede Ulaşabilen ve Anlatılan Kısa Hikayelerden, Sonuç Çıkarabilen, Güçlü Bir Karaktere Sahipti!. Babası; Kızcağızının Verimliliği Adına, Kişisel Gelişimini, Olgunluk İçersinde Tamamlayabilmesi Adına, Küçük, Ufacık Girişimlerde Bulunuyor ve Zeliha; Yaşından Büyük, Bir Olgunluk Sergileyerek: Babasını Cevapsız Bırakmıyordu!. Duyarlılık ve Samimiyet; İki Dostluğun Başarısına Odaklanmış ve Zeliha ile Babası Adına, Düşüncelere, Serinlilik Katma Arayışı İçersine Girivermişti Sanki! Düşünen; Baba ve Kız!

[Banlıcan]

Bunları düşünürken elinde satırı aldı ve başladı mantarları doğramaya.

[su_perisi]

zeliha aynı zamanda okuma yanlısı bir kızdı annesi öldüğünde okulu bırakma ihtiyacı duyup babasına bu konuda yardım etmek ve dükkanda çalışmayı istemişti .her ne kadar babası buna izin vermesede hayat yaşamın ona verdikleriyle mücadele etmesine yardım ediyor içinde yaşadığı hüznü kederi bir an olsun babasına yardım etmesiyle huzur kaplıyordu.

[yeşil]

bunca dert arasında kendini unutmuştu zeliha hiç biri yetmezmiş gibi birde kötü akrabalar ortaya çıkmaya başlamıştı insanların ikinci yüzünü artık daha net görüyordu hayat sanki tüm adaletsizlik kılıçlarını kuşanmıştı ayakta durmak için çabalıyordu zeliha hayat adil değilse o yinede dimdik duracaktı ama bunu nasıl yapıcağını kendisi bile bilmiyordu yinede azimliydi

[9 ŞUBAT]

Birden geçmiş gözunde yavaş yavaş yeniden canlanmaya başladı .Ah keşke o gun evden biraz daha geç çıksaydı ,yada arkadaşıyla biraz daha çene çalsaydı bunlar başıma gelmeyecekti diye düşünmeye başladı .

O esnada çalan kapı ziliyle kendine geldi .

[Minnie]

Kapıyı açtı. Kapıdaki genç çocuk bir buket gül uzattı. Zeliha üzerinde bir kart aradı ama bir not yoktu. Çocuğa teşekkür etti, bahşişini verdi. Acaba güller kimden geliyordu? Heyecandan ve meraktan olsa gerek midesinde kelebekler uçuşmaya başladı. Gülleri kokladı ve bir vazoya koydu. Aniden gelen bu sürpriz, tüm o düşünceleri dağıttı, adeta gününü aydınlattı.

[ulver]

Kapıyı açtı. Kapıdaki genç çocuk bir buket gül uzattı. Zeliha üzerinde bir kart aradı ama bir not yoktu. Çocuğa teşekkür etti, bahşişini verdi. Acaba güller kimden geliyordu? Heyecandan ve meraktan olsa gerek midesinde kelebekler uçuşmaya başladı. Gülleri kokladı ve bir vazoya koydu. Aniden gelen bu sürpriz, tüm o düşünceleri dağıttı, adeta gününü aydınlattı.

gülleri koklarken dikeni burnuna battı .. kanadı .. bi an yatağına oturdu ve düşünmeye başladı .. güller zehirli olabilirdi .. çocuğu tanımıyordu .. ayrıca kim bu şekilde basit bir hediyeyi göndermiş olabilirdi ? hiç bi fikti yoktu .. gökyüzü kararmıştı .. sigarası bitmeye yakındı.. son nefesi içine çekti .. söndürdü .. yatağına uzandı ..gülleri yere attı .. çok yalnızdı .. kendinden başka bir arkadaşı yoktu .. kendiyle çok iyi arkadaştı ..

[balık]

Kendiyle iyi bi arkadaştı ama bu ona yetmiyordu. Diğer insanlar gibi olmadığını hep bilmişti. Bundan sonra olamayacağını da biliyordu. Aralarına karışamayacaktı. Bir şeyler farklıydı çünkü. Kim durduk yere bu güzelim havada hüzünlenebilirdi ki? Hem de kötü giden hiçbi şey yokken. Ya da başka insanların hikayelerini düşünüp üzülebilirdi ki. Her şeyde üzülecek bir şey bulabilirdi ki başka kim? Aradığı huzuru burada bulamayacağının farkındaydı. Ne güneşli bi hava, ne açmış çiçekler, ne yeni kazanılmış bir okul, ne doğumgünleri, ne sevgilisinin sesi.. Hiçbiri bunları vermiyordu ve sanırım vermeyecekti de.. Ölümü düşününce koca bi boşluk görüyordu.. O görüntü içini karartmasa şimdiye yolunu seçmiş olacaktı zaten.. Faydası olmayacağını bile bile kendini biraz daha iyi hissetmek için yerinden kalktı, bir film koydu.. Böylece bikaç saatliğine kendini ve kafasındakileri unutup başkalrının hayatına dalabilir, onlara imrenebilir ya da gördükleri karşısında kendi hayatına şükredebilirdi.. Kendinden uzaklaşmak ve hayatı seyretmek için filmi başlattı ve rahat koltuğuna yerleşti.. kafasında sadece filmin içine girme isteği vardı...

[Banlıcan]

Ortalıkta tehlike sinyali olmadığına göre biraz daha rahatlayabilirdi.
iki ayrı Enjektörüne birazdan kullanacağı ilaçların etkisini çabucak geçirecek 'antidotları' çekti ve dikkatla iki ayrı yere koydu.
Evet şimdi biraz olsuk ruhunu serbest bırakma zamanıydı kendisini rahatlatacak ilaçları yuttuktan sonra beni birileri öldürmek istiyorsa şimdi tam zamanı diye düşündü ne de olsa 5-6 saniyeden evvel şırıngadakiler bile onu tam ayıltamazdı.
Sonra gevşedi artık mutlu sayılırdı en azından fiziksel bedeni mutluluk ile doluydu ve hiç birşey umurunda değildi filme bakıyordu sadece.