Aşırı Obsesifim, Hayatım Berbat Halde

[ChaYLaK1982]

Öncelikle herkese merhaba, içimi dökmeden önce kendimden bahsedeyim,

28 yaşında, Gaziantepli olan ve Gaziantep’ de ikamet eden, asıl mesleği muhasebe olan fakat bir kurumda idari işler sorumlusu olarak çalışan, fiziki bir rahatsızlığı ve hastalığı olmayan birisiyim.

Benim sorunum aşırı derece obsesif davranışlarımın olması ( Obsesif olduğumu internetten yaptığım araştırmalardan öğrendim ), örnek vermek gerekirse;

Ev’den ayrılmam asgari 15-20 dakika sürüyor;
- Bütün elektrikli aletlerin fişlerinin çekilmesi, tekrar kontrolü
- Bütün pencerelerin kontrolü
- Bütün su vanalarının kontrolü
- Ocağın kontrolü, yakılıp – söndürülmesi
- Buzdolabı hariç tüm aletlerin sigortalarının kapatılması
- Balkonda bulunan merdiven-sandalyelerin uzaklaştırılması
- Kapının kapatıldıktan sonra açılıp arkada anahtar var mı yok mu diye defalarca kontrolü
- V.b takıntılar

İşyerinde ise benden başka kimsenin yaptığı işe güvenemem, işler ne kadar zor olursa olsun, çok sürerse sürsün kendimin yapması, defalarca kontrolü, kimseye güvenmeme,

Sosyal hayatım ise 0, kocaman bir 0. Sabah iş, akşam ev. Arkadaşım yok, beraber konuştuğum, dertleştiğim, samimi olduğum birisi yok. Akşamları veya boş zamanlarda vakit geçirdiğim kimse yok.
Hayatımda hiç kız arkadaşım olmadı. Hiçbir bayanla çıkmadım. Beraber vakit geçirmedim, ne cinsel anlamda nede sevgi anlamında. Bayanlara o gözle bakamıyorum. Arkadaşlık – cinsel anlamda girişken değilim. Ortam olursa bayanlarla konuşma problemim yok, konuşma sorunum yok. Ama nedense hayatımda kimse olmadı ve hala da olmuyor. Bir türlü açılamıyorum. Son zamanlarda bu konuda aşırı depresyon halindeyim. İşyerinden arkadaşlar kendi aralarında konuşuyorlar, akşamları şu bayanlarla çıkacağız, şuraya gideceğiz, v.s. Bunları duyunca deli oluyorum, bende bir şeyler yapmak istiyorum. Sürekli üzgün haldeyim, kimseyle konuşmuyorum. İçime atıyorum, açılamıyorum. Ağır müzikler dinliyorum. Evde kimseyle konuşmuyorum. Aşırı sigara tüketiyorum.

Ne yapacağımı bilmiyorum. Tşk.ler

[Hydra]

What sizin yorumunuzdan sonra cevap gelmemiş.Acaba sorunu halledebildi mi? çok merak ettim

[ChaYLaK1982]

ilk olarak şunu söyleyeyim seni çok iyi anlıyorum çünkü bende okb (obsesif kopulsif bozukluk) sahibiyim
1. kesinlikle ama kesinlikle psikyatr ve psikolog ikilisinden yardım almalısın psikiyatr ilaç, psikologda terapi ile hastalığı yenmende yardımcı olacaklardır.
2. kendini kontrol etmeyi öğrenmelisin, şöyle ki; eğer televizyonun fişini çekmezsen ne olur diye sor kendine hatta ben senin için cevaplyayım, hiç bişey olmaz. sorun etme bunu, askine üzerine git, eğer tekrar kontrol etmek istersen, şöyle de kendine; kontrol etmicem
3. sosyal hayat konusunda eğer içine kapanırsan kimse sana gelip gel benle takıl demez biraz aktif ol ilk önce ailenle iletişimini güçlendir aile içinde aktif ol kendini ailenden soyutlama tek başına oturma bi çay koy iki bisküvi al otur sohbet et ailenle
not: yaşını başını almış birisin öyle sırf arkadaş edinicem diye ipi sapı belli olmayan kişilerle muhabbete girme ama işyerinde iyi anlaşabileceğin düzgün kişilerle muahbbetlere girebilirsin ne bileyim futbol olur güncel konular olur böyle böyle sohbetlerine katılarak sosyalleşebilirsin ve şunu unutma her zaman herşeyin hayırlısı olması için Yüce ALLAH ' a dua et.

eğer daha sormak istediğin bişey olursa yine cevaplamaya çalışırım :)

1. Psikyatr yada psikolog'a gidemem, zamanım yok, zaman olsada gidip açılamam, içimi dökemem.
2. Kendimi kontrol edemiyorum, dediğin gibi tv fişini çekmezsem ne olur diye düşünüyorum, aklıma şu geliyor, sigortayıda kapattım, aslında fiş çekilmesede olur, ama bir ihtimal ev'in bağlı bulunduğu trafoda sorun olursa, ani ve yüksek derecede akım boşalması olursa ve o anda sigorta kapalı olduğu halde sorun çıkarsa Allah göstermesin bu bir yangına v.s. tehlikeye yol açarsa diyorum ve mecburen kapatıyorum, herşeyin en kötüsünü düşünüyorum, her ihtilamli göz önüne getiriyorum.
Kontrol etmiycem diye kendime çok baskı yaptım, olmadı, olmuyor.
3. Sosyal hayat konusuna gelince, dediklerin doğru ama yinede girişken değilim olamıyorum, fizik-boy-görünüm; Allah'a şükür yerinde, dediğim gibi bir sorunum yok, ama olmuyor işte,
Ayrıca bende aşırı sinir, stres de var. Sürekli birilerini kırıyorum, birisi bana yüksek sesle konuşsa ayağa kalkıp dövesim geliyor. Bazen içimden çok fena kavga etmek geliyor. Birileriyle doyasıya kavga etmek istiyorum. İşyerinde sabah 09:00-10:00 dan sonra ne hikmetse bende acayip elekrik oluyor, metal bir şeye veya insanlara temas edemiyorum, çok yüksek derecede elektrik boşalması oluyor, öyle normal bir elektrik boşalması değil, bazen kaslarım kasılacak derece oluyor.

[goffee]

Aslında ne yapman gerektigini biliyorsunda yapmıyorsun sanırım.
Kendin söylüyorsun acılman gerektigini ama yapmıyorsun.
Anladıgım kadarıyla kendini yanlızlıga terk ettiğin içinde sıkıntıdan kendini tekrar edip duruyorsun.
Birde önem sırasını kafanda karısmıs durumda.
Önemli olan herseyi kontrol etmen değil hayatını düzene sokabilmendir.
Bunun içinde önce rahatlaman gerekiyor.
Bende bir uzmanla görüşmen gerektrigini düşünüyorum.
Tek başına rahatlayabileceginden emin değilim.
Bir sevdiğin ve ortamın olsa arkadasların ve yapacak şeylerin olsa bu anlattıklarını yapacak zamanın olmaz.
Yani asıl yapman gerekenlere yetişmek için geresiz şeyleri atlarsın.
Ancak açılmadıgına görede senin yada bizim çözemeyecegimiz bir sorun söz konusu olabilr.
Obsesyon gibi.
Bu arada bende bir Obsesiftim.

[goffee]

1. Psikyatr yada psikolog'a gidemem, zamanım yok, zaman olsada gidip açılamam, içimi dökemem.
2. Kendimi kontrol edemiyorum, dediğin gibi tv fişini çekmezsem ne olur diye düşünüyorum, aklıma şu geliyor, sigortayıda kapattım, aslında fiş çekilmesede olur, ama bir ihtimal ev'in bağlı bulunduğu trafoda sorun olursa, ani ve yüksek derecede akım boşalması olursa ve o anda sigorta kapalı olduğu halde sorun çıkarsa Allah göstermesin bu bir yangına v.s. tehlikeye yol açarsa diyorum ve mecburen kapatıyorum, herşeyin en kötüsünü düşünüyorum, her ihtilamli göz önüne getiriyorum.
Kontrol etmiycem diye kendime çok baskı yaptım, olmadı, olmuyor.
3. Sosyal hayat konusuna gelince, dediklerin doğru ama yinede girişken değilim olamıyorum, fizik-boy-görünüm; Allah'a şükür yerinde, dediğim gibi bir sorunum yok, ama olmuyor işte,
Ayrıca bende aşırı sinir, stres de var. Sürekli birilerini kırıyorum, birisi bana yüksek sesle konuşsa ayağa kalkıp dövesim geliyor. Bazen içimden çok fena kavga etmek geliyor. Birileriyle doyasıya kavga etmek istiyorum. İşyerinde sabah 09:00-10:00 dan sonra ne hikmetse bende acayip elekrik oluyor, metal bir şeye veya insanlara temas edemiyorum, çok yüksek derecede elektrik boşalması oluyor, öyle normal bir elektrik boşalması değil, bazen kaslarım kasılacak derece oluyor.


Herşeyi kontrol etmeye çalışırsan hayatını kontrol edemezsin.
Şuanda oldugu gibi Obsesyon olursun.
Hayatında önem verdiğin şeylerin sırasında sorun var.
Bazı şeylere haddinden fazla önem veriyorsun.
Önemsiz değil elbet ama onlara verdiğin kadar da önemli değil.
Çünkü sürekli gergin panik ve mutsuz yaşadıktan sonra bu dünyada yaşamanın anlamı yok.
Önce mutlaka rahatla sonra zaten hersey kendiliğinden düzelir.
Rahatlayamadıgın sürece çok düşünmeye ve beynini yormaya devam edersin.
Bu yüzden herseyi unutmanda ve tekrar tekrar kontrol etmen normal.
Kendine bazı şeyleri unutma hakkı ver.
Bırak ne olursa olsun demeyi bil.
Yani asıl anlatmak istediğimi anlatabildim mi bilmiyorum ama..
Rahatlayabilecegini düşünüyorum ama rahatlayamıyorsan bir uzmanla konuşmalısın.

[broken]

2. Kendimi kontrol edemiyorum, dediğin gibi tv fişini çekmezsem ne olur diye düşünüyorum, aklıma şu geliyor, sigortayıda kapattım, aslında fiş çekilmesede olur, ama bir ihtimal ev'in bağlı bulunduğu trafoda sorun olursa, ani ve yüksek derecede akım boşalması olursa ve o anda sigorta kapalı olduğu halde sorun çıkarsa Allah göstermesin bu bir yangına v.s. tehlikeye yol açarsa diyorum ve mecburen kapatıyorum, herşeyin en kötüsünü düşünüyorum, her ihtilamli göz önüne getiriyorum.
Kontrol etmiycem diye kendime çok baskı yaptım, olmadı, olmuyor.


Bu düşüncelerden kurtulmak için öncelikle bunların önemsizliğini kavramalısınız... Hayalinizden geçenler sizi korkutmasın, hayalinizde bir yangın oluşturup evinizin yanmasından korkuyorsunuz, oysa bu sadece bir düşünce, bunu kabul edin ve bunu önemsemeyin...

Ayrıca gelen düşünceyle mücadele etmeyin, yani bu düşünceler zihninize geldiğinizde düşünmemek için kendinizi zorlamanız tam tersi etki gösterir. Bırakın zihninize gelsinler, sonra bunların sadece bir düşünce ve hayal olduğunu aklınıza getirin ve bırakın gitsinler... Bu şekilde davrandığınızda giderek azalacak ve zamanla tamamen gideceklerdir. Sonraları ara sıra gelse de artık çok zayıf olduğundan kolay kolay gelmez veya gelirse de kolay gider.

Yine de tam bir tedavi için uzman desteğini tavsiye ederim...

Ayrıca Okb yle beraber depresyonunuz da var gibi... Sürekli üzgün halde olmanız, kendinizi çok fazla yorduğunuzu, enerji olarak tükettiğinizi gösteriyor... Spor yapmanız, doğal beslenmeniz ayrıca bi süreliğine farklı bir yerlere dinlenmeye gitmenizin faydası olabilir...

[ChaYLaK1982]

Bu düşüncelerden kurtulmak için öncelikle bunların önemsizliğini kavramalısınız... Hayalinizden geçenler sizi korkutmasın, hayalinizde bir yangın oluşturup evinizin yanmasından korkuyorsunuz, oysa bu sadece bir düşünce, bunu kabul edin ve bunu önemsemeyin...

Ayrıca gelen düşünceyle mücadele etmeyin, yani bu düşünceler zihninize geldiğinizde düşünmemek için kendinizi zorlamanız tam tersi etki gösterir. Bırakın zihninize gelsinler, sonra bunların sadece bir düşünce ve hayal olduğunu aklınıza getirin ve bırakın gitsinler... Bu şekilde davrandığınızda giderek azalacak ve zamanla tamamen gideceklerdir. Sonraları ara sıra gelse de artık çok zayıf olduğundan kolay kolay gelmez veya gelirse de kolay gider.

Yine de tam bir tedavi için uzman desteğini tavsiye ederim...

Ayrıca Okb yle beraber depresyonunuz da var gibi... Sürekli üzgün halde olmanız, kendinizi çok fazla yorduğunuzu, enerji olarak tükettiğinizi gösteriyor... Spor yapmanız, doğal beslenmeniz ayrıca bi süreliğine farklı bir yerlere dinlenmeye gitmenizin faydası olabilir...

Önemsiz olduklarını bir türlü kavrayamıyorum, aklıma gelenler milyonda bir ihtimalde olsa zihnimi meşgul ediyor, evime uçak çarpması, evimin içinde bomba patlaması gibi düşünceler gelmesede, elektrik-yangın-balkondan düşme gibi kuvvetli ihtimalleri - düşünceleri engelleyemiyorum. Mesele yeğenim bize geliyor, balkonda oynamayı seviyor, balkondaki merdiven-sandalye v.b. aletlerin tehlike arz edeceğini bliyorum, bunları kaldırmadan rahat edemiyorum. Kapının arkasında anahtar olmadığını biliyorum, kapıyı kapatıyorum, aşağı iniyorum, kontrol ettiğimi unutuyorum tekrar çıkıp ellerimle yokluyorum.
Sürekli üzgün olmamın nedeninin, kendimi yormamdan kaynaklandığını sanmıyorum. Bedenen son derece dayanıklıyımdır, çalışmayı, zora gelmeyi, sorumluluk almayı severim. İşten kaçmam, aktif olmak, hareketli olmak hoşuma gider. ÜZgün olmamın sebebi daha öncede belirttiğim gibi, yalnızlığım, ot hayatım, karşı cinsle temas kuramamam, sosyal hayatımın olmaması, arkadaş çevremin yokluğu, çevreden gözlemlediğim arkadaş ortamları, muhabbet ortamları, bunların bende olmayışının bende oluşturduğu üzüntü.

[broken]

Önemsiz olduklarını bir türlü kavrayamıyorum, aklıma gelenler milyonda bir ihtimalde olsa zihnimi meşgul ediyor, evime uçak çarpması, evimin içinde bomba patlaması gibi düşünceler gelmesede, elektrik-yangın-balkondan düşme gibi kuvvetli ihtimalleri - düşünceleri engelleyemiyorum. Mesele yeğenim bize geliyor, balkonda oynamayı seviyor, balkondaki merdiven-sandalye v.b. aletlerin tehlike arz edeceğini bliyorum, bunları kaldırmadan rahat edemiyorum. Kapının arkasında anahtar olmadığını biliyorum, kapıyı kapatıyorum, aşağı iniyorum, kontrol ettiğimi unutuyorum tekrar çıkıp ellerimle yokluyorum.
Sürekli üzgün olmamın nedeninin, kendimi yormamdan kaynaklandığını sanmıyorum. Bedenen son derece dayanıklıyımdır, çalışmayı, zora gelmeyi, sorumluluk almayı severim. İşten kaçmam, aktif olmak, hareketli olmak hoşuma gider. ÜZgün olmamın sebebi daha öncede belirttiğim gibi, yalnızlığım, ot hayatım, karşı cinsle temas kuramamam, sosyal hayatımın olmaması, arkadaş çevremin yokluğu, çevreden gözlemlediğim arkadaş ortamları, muhabbet ortamları, bunların bende olmayışının bende oluşturduğu üzüntü.

Bunun üzerinde çalışmanız gerek, zamanla oluşturduğunuz bu düşünce kalıplarını aşmak için yine zamanla ve kontrollü oluşturulacak düşüncelere ve iradeye ihtiyacınız var. Bu kolay olmayacak ama aşmanız zor değil. Sadece üzerinde fazla düşünmeyin, yeğeniniz gibi yüzlerce çocuğun balkonda oynadığını düşünün ve ona zarar gelmeyeceğine kendinizi inandırın. Başka şeylerle ilgilenin, hobiler bulun kendinize, ilgi alanınızı dağıtacak alanlar bulun. Bir de sosyal ortamların eksikliği bir sebep olmuş olabilir bu duruma...

Kendinizi yormuşsunuz derken zaten fiziksel anlamdaki yorgunluğu kast etmedim... Hayatın zorluğunu tek başına kaldırmak istemeniz sizi yormuş... Oysa insan anlaşılmak, konuşmak ve paylaşmak ihtiyacında olan sosyal bir varlıktır. Bunların eksikliği kişiyi yıpratır...

[broken]

Bir de söylediğim gibi düşüncelerinizla savaşmayın, zihninize gelmesini engellemeye çalışmak anlamlı değil. Bunun yerine onların gelip geçmesine izin verin. Bırakın zihninize gelsinler, üzerinde uzun uzun düşünmeyin sadece, bunların hayal olduğunu unutmayın. Bunu aşmak için önce bundan başlayın.

[ChaYLaK1982]

Bunun üzerinde çalışmanız gerek, zamanla oluşturduğunuz bu düşünce kalıplarını aşmak için yine zamanla ve kontrollü oluşturulacak düşüncelere ve iradeye ihtiyacınız var. Bu kolay olmayacak ama aşmanız zor değil. Sadece üzerinde fazla düşünmeyin, yeğeniniz gibi yüzlerce çocuğun balkonda oynadığını düşünün ve ona zarar gelmeyeceğine kendinizi inandırın. Başka şeylerle ilgilenin, hobiler bulun kendinize, ilgi alanınızı dağıtacak alanlar bulun. Bir de sosyal ortamların eksikliği bir sebep olmuş olabilir bu duruma...

Kendinizi yormuşsunuz derken zaten fiziksel anlamdaki yorgunluğu kast etmedim... Hayatın zorluğunu tek başına kaldırmak istemeniz sizi yormuş... Oysa insan anlaşılmak, konuşmak ve paylaşmak ihtiyacında olan sosyal bir varlıktır. Bunların eksikliği kişiyi yıpratır...

İşte asıl mesele burda, 1. dereceden akrabalarım ( Ailem ) ve kendime yakın hissettiğim kişlerin sorunlarını çözmekten, onların yerine düşünmekten kendimi alamıyorum. Kafamı yastığa koyuyorum aklıma sorunlar geliyor, çözmek için kendimi kasıyorum. Halletmek zorunda olduğumu düşünüyorum. Sorunları çözmeden rahatlayamıyorum. Sürekli takip halindeyim. Herşeyin hatasız olmasını istiyorum. Yarına iş bırakmak istemiyorum. Aklıma iyi birşey gelmez, sürekli kötü ihtimaller üzerinde yoğunlaşırım. Vücudumda aşırı elektrik var. Kimseyle temas edemiyorum, kaslarım kasılacak derecede elektrik boşalması yaşıyorum. Koyu renk dışında giysi giyemiyorum. Siyah hayatımın tek rengi. Siyah dışında renk giydiğim zaman sokağa çıkamıyorum. Herkes bana bakıyormuş gibi rahatsız oluyorum. Kalabalık ortamlarda aşırı hüzünlenirim, düğün, kafe vb. eğlenceli ortamlarda duramıyorum. Yalnızlık bana aşırı çekici geliyor. Yalnız olmadığımda yalnızlığı arıyorum. uzun süre yalnız kalınca da hüzünleniyorum.

Bazen diyorum kendi kendime acaba " MANYAK'mıyım "

[broken]

İşte asıl mesele burda, 1. dereceden akrabalarım ( Ailem ) ve kendime yakın hissettiğim kişlerin sorunlarını çözmekten, onların yerine düşünmekten kendimi alamıyorum. Kafamı yastığa koyuyorum aklıma sorunlar geliyor, çözmek için kendimi kasıyorum. Halletmek zorunda olduğumu düşünüyorum. Sorunları çözmeden rahatlayamıyorum. Sürekli takip halindeyim. Herşeyin hatasız olmasını istiyorum. Yarına iş bırakmak istemiyorum. Aklıma iyi birşey gelmez, sürekli kötü ihtimaller üzerinde yoğunlaşırım. Vücudumda aşırı elektrik var. Kimseyle temas edemiyorum, kaslarım kasılacak derecede elektrik boşalması yaşıyorum. Koyu renk dışında giysi giyemiyorum. Siyah hayatımın tek rengi. Siyah dışında renk giydiğim zaman sokağa çıkamıyorum. Herkes bana bakıyormuş gibi rahatsız oluyorum. Kalabalık ortamlarda aşırı hüzünlenirim, düğün, kafe vb. eğlenceli ortamlarda duramıyorum. Yalnızlık bana aşırı çekici geliyor. Yalnız olmadığımda yalnızlığı arıyorum. uzun süre yalnız kalınca da hüzünleniyorum.

Bazen diyorum kendi kendime acaba " MANYAK'mıyım "


Anne-babanız bile olsa başkalarının sorunları üzerinde düşünmeniz doğru değil. Yardımcı olmak görevimiz ama herkes kendi hayatını yaşar ve yaptıklarının sonuçlarına göre yaşar. Bunları düşünmek sizi elbette yorar. Siz sadece kendinizden mesulsunuz, başkalarından değil....

-Uyumadan önce rahatlamaya çalışıp, zihninizi boşaltın, rahat uyumanıza yardım edecek papatya çayı gibi çaylar için, nefes teknikleri ile derin nefesler alıp gevşemeye çalışın. Verimli uyumazsanız bedeniniz de ihtiyaç duyduğu rahatlamaya kavuşmadığından hep gerilimli yaşarsınız, bu yönüyle bedeninizdeki elektrik de normal aslında.

Ayrıca biraz doğayla iç içe olun, dışarı çıkın, toprağa basın, yağmurda yürüyün ve ana odaklanın. Şu ana sadece... Geçmişin elemini ve geleceğin kaygılarını bırakın...

-Yalnızlığı sevmenin yanlış bir tarafı yok, sadece bunda aşırıya kaçmamak lazım. İnsanlara da ihtiyaç duyarız ve bu fıtri bir ihtiyaçtır. Kendinizi bunlardan mahrum etmeyin...

-Son olarak değişmek istiyorsanız bunun için çaba göstermeniz lazım... Madem hayatınızdaki sorunların farkındasınız o zaman çözüm yollarını bulmaya çalışın ve bulduktan sonra harekete geçin wesselam.

[balık]

İşte asıl mesele burda, 1. dereceden akrabalarım ( Ailem ) ve kendime yakın hissettiğim kişlerin sorunlarını çözmekten, onların yerine düşünmekten kendimi alamıyorum. Kafamı yastığa koyuyorum aklıma sorunlar geliyor, çözmek için kendimi kasıyorum. Halletmek zorunda olduğumu düşünüyorum. Sorunları çözmeden rahatlayamıyorum. Sürekli takip halindeyim. Herşeyin hatasız olmasını istiyorum. Yarına iş bırakmak istemiyorum. Aklıma iyi birşey gelmez, sürekli kötü ihtimaller üzerinde yoğunlaşırım. Vücudumda aşırı elektrik var. Kimseyle temas edemiyorum, kaslarım kasılacak derecede elektrik boşalması yaşıyorum. Koyu renk dışında giysi giyemiyorum. Siyah hayatımın tek rengi. Siyah dışında renk giydiğim zaman sokağa çıkamıyorum. Herkes bana bakıyormuş gibi rahatsız oluyorum. Kalabalık ortamlarda aşırı hüzünlenirim, düğün, kafe vb. eğlenceli ortamlarda duramıyorum. Yalnızlık bana aşırı çekici geliyor. Yalnız olmadığımda yalnızlığı arıyorum. uzun süre yalnız kalınca da hüzünleniyorum.

Bazen diyorum kendi kendime acaba " MANYAK'mıyım "

yukarıdaki yazınızın kalın harflerle belirttiğim kısımlarından aslında sizin sosyal fobiden ağır derecede olmasa da bir miktar muzdarip olduğunuzu düşündüm...ve mükemmeliyetçilik...ben uzman değilim,ama yazdıklarınız aklıma bunları getirdi...sosyal fobi-obsesyon bazen ayrılmaz ikili gibilir,sanırım sıkça bir arada görülürler...yalnızlıktan şikayetçi misiniz,yoksa yalnızlığı seviyormusunuz diye soracaktım ki son mesajınızda belirtmişsiniz,yalnızlığı sosyal ortamda olmaya yeğliyorsunuz sanırım...ama her zaman yalnızlık da sizi sıkıyor...yaşadığım sıkıntılara benzer sorunlar yaşadığınız için sizi anlıyorum...ama sanırım yalnızlıktan sizin kadar sıkılmıyorum tek fark bu...çünkü insanlarla vakit geçirmenin benim için çekici bir yanı yok,insanlarla bir arada olmaktan çok keyif almıyorum...ama bundan şikayetçiyseniz,çözüm için çaba sarfetmeniz gerekir...her şey gibi sosyal ilişkiler-özellikle bu tür sorunları bulunan bizler için- çaba ve istek gerektiriyor.(ben kendi adıma çaba sarfettiğimi söyleyemem) öncelikle bi doktora gitmenizi önersem de aslında doktorların bu sıkıntılara çözümleri tektir: hastanın iyileşmeyi,sorunu halletmeyi istemesi,bunun için çaba sarfetmesi.doktorun görevi burda hastayı güdülemek ve ona rehberlik etmek.ve buna ek olarak ilaç tedavisi...yalnızlıktan hoşlanmakla sıkılmak arasındaki çizgiyi farketmeniz gerekiyor...aslında sıkılmamanız için bir arkadaş da yetebilir...iyi anlaşabildiğiniz biri ile arada görüşmek de bu yönden iyi geliyor...illa ki sosyal ortamlara girmeniz,arkadaş grubu oluşturmanıza gerek yok...

ve vücudunuzdaki elektrikten bahsetmişsiniz.bu bi hastalık belirtisi değilse(sara vb), vücudunuzdaki enerjiyi boşaltarak bu gerginlikten biraz kurtulabileceğinizi düşünüyorum...spor yapmak faydalı olabilir sanırım...ve özellikle spora başladığınız ilk zamanlarda ruh halinizde de olumlu yönde değişim başlar...bende böyle olmuştu...vücudunuzu fiziken yorduğunuz için de sizi rahatsız eden düşüncelere daha az zaman ve çaba harcıyorsunuz...

obsesyon konusunda çok bir bilgim yok fakat sanırım ilaç tedavisinin faydalı olduğu rahatsızlıklardan,bir de bunlara depresyon eklendiyse sizi epey zorluyor demektir,iki rahatsızlık da ilaçla hafifletilebiliyor(depresyon kronikleşmemişse..) bence uzmana mutlaka gidin,yardım almak iyi gelir...böyle yaparak sadece kendinizi daha fazla yorarsınız..her şeyi tek başınıza halletmek zorunda değilsiniz,psikolojik sorunların birçoğu zaten bu şekilde çözülemiyor...acil şifalar...

[bebeqte5tur]

Arkadaşım ben bu siteye üye olduktan sonra açılan her konu başlığında kendimi buldum :( bir çok problemim var beni engelleyen ve bunları şimdi yeni öğrendiğim isimleriyle hatırlıyorum. örneğin açtığın şu konu başlığı bile beni anlatıyor. iş yerimde soyunma odamızda duş alırım dolabımın şifreli kapağının şifresini girer kapatırım ve çıkarken 2 kez kontrol ederim,yarı yoldan 2 kez döner yine bakarım.vicudumun herhangi bi ekleminde olan problemin üzerine giderim,ağrısada orayı hareket ettiririm,sürekli üzerine dokunur yada hareket ettiririm,ve göz kapaklarımı bastırararak kapatma huyu başladı,bunu yapmamam gerektiğini bildiğim halde yapıyor olmam beni nedense hiçyoktan yere tatmin ediyor.ve buda bi hastalık galiba,bende lise yıllarında gördüklerimden duyduklarımdan izlediklerimden yaşadıklarımdan olsa gerek. ölüm korkusu problemi ortaya çıktı ve ardından ateş,ateşle patlayabilecek maddeler,elektirik,su,kırıcı ve sert şeyler hepsi bende korku yaratmaya başladı.bunlarla ilgili örnekte vermek istiyorum.bunlar beni nasıl öldürebilir,bi insan nasıl ölür,benim ölüm şeklim nasıl olacak,acaba bir kazamı geçireceğim gibi sorular hiç aklımdan çıkmazdı.iğrenç bir psikolojideydim.elektirik çarpılmasıyla ölen bir arkadaşımın cesedinide gördükten sonra bende şarteller inikti.elektirik beni nasıl öldürebilir,böyle olmamalı,acaba nasıl diye diye bir pirize iki çivi sokup önce ellerimle sonra dilimle çarpılmayı denedim,bir ampülün düğüsüne paragımla bastırıp çarpılmayı denedim,sert şeylerin bana nasıl zarar vereceği düşünceside aklımdan çıkmazdı,şu anki kırık ve yaptırmakla uğraştığım dişlerimi zamanında dişlerimin arasında sıktığım beş 10 çivilerine borçluyum,sonrasında suyun elektirikle birleşip bana zarar vermesi korkusu 3 lü priz üzerine su döküp çarpılmamla devam etti,elektirik öldürmüyormuş bunu öğrendim,insan azmi daha kuvvetliymiş.suda boğulma korkusu denizde kıyıdan 2 3 km uzağa açılıp kendimi batırıp boğulmayı tattığım dakikalardan sonra dahada azaldı.gözüme bir iğne batırıldığında görme yetimi acaba kaybedermiyim,göz ve iğne bana çok korkunç yan yana gelmiş iki kelimeydi ateşle barut gibi. bunuda denedim.kafamı düşüpte sert bir zeminde parçalayabileceğim ihtimali aklıma geldiğinde kafamı duvarlara vurarak bunun bukadar basit olmayacağını anladım.Şuanda içimi fazlasıyla döktüm inşallah yazdıklarım bloklanmama sebeb olmaz, sonuçta buda bir hastalık ama bunun adını şuan için bilmiyorum,kendi tedavimi bir kanser hastası gibi en ağır şekilde gerçekleştirdim.şuan daha normalim