üniversitede bende tek başıma takılıyorum arkadaş çevresi kuramadım sosyal ortamlara giremiyorum
Herkese selam.Yarın üniversitede 3.yılım başlıyor.2.sınıfa geçiyorum.Sorunum şuki hayatımın bu en güzel ve değerli zamanlarını resmen çöpe atıyorum.Okulda yakın arkadaşım neredeyse hiç yok.Zaten okulda varlığımla yokluugum belli değil.Kendi başımayım sürekli.Derslerde söz bana gelcek diye deliriyorum.Çoğu zaman derslerden kaçıyorum.Zeki insanım ama sırf bu yüzden derslerimde hakettigim yere gelemiyorum.İnsanlarla konuşamıyorum arkadaş edinemiyorum.Derslerde sus pus oturuyorum gıkım çıkmıyor.Yurtta kampüsün içinde.Oda arkadaşımı istediğim kişi seçme şansım var ama arkadaşım olmadığı için hep rstgele insanlar geliyor.2 kişilikte kalıyorum.Sürekli bilgisayar başındayım.İstiyorumki arkadaş çevrem olsun geceleri kampüsteki kafelerde veya bi yerlerde arkadaşlarımla oturayım eğleneyim ama sürekli kendime engel koyuyorum.Haftasonları amcamlara gidiyorum.Orda da aynı sekilde sus pus oturuyoum utanıyorum.Benle cok ilgileniyolar sagolsunlar ama bi yerden sonra insanları sıkarım diye düşünüyorum.Şimdi salı günü doğum günüm.Kuzenimde benle aynı okulda sagolsun açılmam için çok uğraşıyor üniversite hayatını yaşamanı istiyorum diyor.Salı günü için bana dogumgunu partisi ayarladığını söyledi . kendi arkadaş çevresiyle heralde.Heyecandan deliriyorum.Kendime bi kız arkadaş bulsam sorunlarım büyük ihtimalle yok olacak ama sosyal ortamlara giremediğim için olmuyor.Çok istyiroum olmasını keşke olsa.Birde okuldaki cogu kişi zengin cocugu benim ailemde orta halli zengin.İşte beni önemsemezler küçümserler falan diye korkuyorum.Bu korku zinciri sürüp gidince çıkılmaz sokağa çıkıyor.Ne yapmam gerek arkadaşlar allah askına bana bi yol gösterin üniversite hayatımı böyle harcamak istemiyorum heleki böyle güzel fırsatlar olan bir üniversitede.
üniversitede bende tek başıma takılıyorum arkadaş çevresi kuramadım sosyal ortamlara giremiyorum
''Genelde öyle olur dostum. Hayat, mutsuzluk fonunun üzerine mutluluk kırıntıları dökülmüş bir resim gibidir. Normal olan mutsuz olman zaten. Mutlu olman anormaldi.''
dreamer8
Valla öyle. Etrafımdaki herkesi benden üstün görüyorum okulda . Bana bir çöpmüş gibi bakıyorlar gibi hissediyorum . Şimdi derslere Nasıl gitcem onu düşünüyorum . Tanıdık birini görünce birden yol değiştiriyorum . Arkadaş ortamlarında sıfır konusma halindeyim. Ne olur bir şeyler söyleyin ben böyle biri degilim aslinda
öncelikle yorumlarınız için teşekkür ederim.Üniversite hayatımı böyle geçirmek istemiyorum ama çözüme yönelik bir şeye bir türlü yapamıyorum.Böyle olmamalı.Kız arkadaşım hayatım boyunca olmadı.Olmasını cok istiyorum ama daha kendimi ben beğenmiyorum başkası nasıl beğensin.Arkadaş çevrem olsun beraber eğlenelim sitiyorum ama koca okulda 1 tane arkadaşım yok.Yurtta tanıdık görünce yolumu değiştiriyorum birden.Psikologa gitmemi tavsiye edermisiniz.Kimseye haber vermeden psikoloğa gidebilirim belki.Ailemin böyle şeyler düşündüğümü bilmesini istemiyorum.İlaç vermesinden korkuyorum kullanmak istemiyorum ilacı çünkü depresyonluk bir halim yok sadece böyle şeyler yüzünden vicdan azabı çekiyorum yoksa hayatımdan cok memnunum mutluyum.
Yer imleri