bence annenin ciddi anlamda psikolojisi bozuk.bıçakla falan saldırmalar...
bu durum psikologluk değil,psikiyatrilik...
21 yaşında öğrenciyim demişsin,bulundğun şehirde mi öğrencisin?
herkese selam. buraya dert dökmek değil, kayda değer bir çözüm bulmak için geldim. ve bir anlık sinirle değil, yılların birikimiyle yazıyorum. 21 yaşında erkeğim. tek çocuğum ve öğrenciyim. ergenliği falan çoktan geçtim. ancak annemden artık onu öldürecekmişcesine nefret ediyorum. bugün babamla kavga etti ve babamın kolunu yaraladı. sadece ölürse vicdan azabı duymamak için ölmesini istemiyorum ve annem diye bir acıma duyuyorum. sevgim hiç kalmadı artık bu kadına. eğer üşenmeyecekseniz okuyun lütfen:
bu kadın bana rezil bir çocukluk geçirtti. evde hep kavga, hep dövüş oluyordu. bu kadın babamla evdeyken 1 hafta düzenli, kavgasız bir zaman olmadı (bazı istisnalar dışında) (çok ciddiyim). çocukken hep beni dövdü, aşağıladı, özürlü gibi lakaplar taktı, rezil etti. aynı şekilde babamı da mahvetti. hep kavgalar yüzünden uyuyamıyorduk. uyku düzenim de bozulmuştu. annem aşırı saplantılı, depresif, kıskanç, aşırı öfkeli ve aptal (gerçekten aptal) bir kadın. o kadar aptal ki, televizyonun sesini kısmayı bile öğretemedim. beni de kendi gibi sinir hastası etti ve bir işi düzgün yapamayınca ona bağırıyorum ve karşılık alınca aşırı derecede iğrenç küfürler ediyorum. zaten o da geri durmuyor. hayatımız böyle rezil geçiyor. babamın da işinden olmasıyla ev yaşanmaz hale geldi.
annem de zamanında annesinden, kardeşlerinden çok fazla dayak yemiş. stresli bir evde büyümüş ve işinden mutsuz. sürekli mutsuzum diyor. mutsuzum deyince bizi de depresyona sokuyor. babam sürekli geçmiş yüzünden annemin üstüne geliyor. ve ortam iyice savaş alanı oluyor. yaptığı hataları kabul ediyor ancak eleştiriye gelemem diyor. üstüne fazla gelince ya ağlıyor, ya intihara falan kalkışıyor, ya da bıçakla üstümüze yürüyor, ya da eşyaları parçalıyor. komşular da şikayetçi. psikoloğa götürdük ancak psikolog da para peşinde. birkaç seanstan sonra bıraktı. paxil içirdik ancak kilo aldırması ve aşırı uyuşturması yüzünden bıraktı.
annem bunları istemeden yaptığını söylüyor ancak yaptığı hareketler yenilir yutulur gibi değil. ya akıl hastanelik ya da hapishanelik. masa örtüsüne hafif çay dökülse kavga çıkarıyor. yere bir şey düşse hemen bağırıp çağırıyor. biz de şamar oğlanı değiliz. eskiden sineye çekerdik ama artık çekemiyoruz. babam birkaç kez evi terk etti ama değişen olmadı. annem biraz daha akıllı olsa kesinlikle boşanmalarını isteyeceğim ama boşandıklarında annemle beraber kalamayacağımdan (iş güç dolayısıyla) bu kadına kim bakacak diye kendime soruyorum. çünkü alışveriş yapmayı bile bilmiyor adam akıllı. yani anlayacağınız tamamen elim kolum bağlı.
sizden ricam, annem babamdan boşanmadan, psikoloğa çok işimiz düşmeden, aşırı uyuşturan ilaçlar kullanmadan bu hengameden nasıl çıkacağımızı söyler misiniz? obsesyon, öfke, depresyon hastası bir kadına ne yapılabilir? ya da çok sinirlenince hemen alıp da yatışacağı bir ilaç var mıdır? psikolog ne kadar güvenilirdir? sonuç alan var mı? lütfen yardım edin yoksa gerçekten de sonuç iyiye gitmiyor. şu anda çaresizlikten, öfkeden, mutsuzluktan ağlıyorum.
bence annenin ciddi anlamda psikolojisi bozuk.bıçakla falan saldırmalar...
bu durum psikologluk değil,psikiyatrilik...
21 yaşında öğrenciyim demişsin,bulundğun şehirde mi öğrencisin?
devlet hastanesinde bir dok götürün ,söyleyin yeni nesil ilaclarından versin ,örnegin lustral uyutmaz ve kilo aldırmaz yannız etkisini bir ay zarfında gösterir.
Son bi vicdan azabı çekiyosun. Kaç kurtul. Bazı insanların (aslında çoğunun) tek çözüm yolu, yalnız kalmak ve terkedilmektir. Siz onu bırakabildiğinizde, buna cesaret ettiğinizde ve kendinizden emin olduğunuzda o değişecek. Ve düzelecek.
yaşamaya başlamadın.
Sen annenden nefter filan etmiyorsun arkadasim.Belki kirgin, belki ofkelisin.Ama nefret degil hissettigin sey..Eger ki nefret olsaydi icinde bulundugun duygu karmasasinin adi, cozum arayisina girmezdin..Nefrette etme zaten kimseden, nefret cok tehlikeli bir silahtir, namlu gun gelir sana doner ve aynada gordugun surata tahammul edemez hale gelirsin...
30 yaşında yım benim annemde aynı sennki gibi çok kötü çocukluk yaşayamadığım bi gençlik ve bazen annemin o sözlerinden etkilenip adım atmaktan korktuğum anlar oldu sayesinde okul bile okuyamadım 2 erkek kardeşimi okuttu şimdi 2 side iilgilenmiyor onun ile bıktırıyor insanı ama anne insan annesini babasını seçemiyor okuyormuşsun ne güzel mesleğini bi an önce eline al ve kendini düşün öncelikle derim
benim annemde öyle
bence annenden nefret etme inan ki çünkü vicdan iyi bi eğitmen.Eskiden annemden bende senin gibi nefret ederdim hatta zaman zaman fikrim değişmiş değil mi diye düşünüyorum ama şunu söleyim ki babamı kaybettik 2008 de o gün annem için sanki gün dönümü milat gibi bişi oldu.şimdi gözlemliyorum ki annem babama yaptıkları için çok pişman ama bunu düzeltme imkanımız yok ve annem pişmanlığını başkalarına anlattıkça daha çok öfkelensem de sözüme geldiği için ve vicdanı onu kemirdiği için bir yandan üzülüyorum bir yandan da sanki biraz haz duyuyorum.Çünkü ben zamanında yaşadıklarımla çok üzülmüştüm. hoş gerçi şimdi de vicdanına üzülüyorum annemin ama yapılabilecek bişi yok .Allah affetsin
Öncelikle senın bu kadın dediğin kişi annen annen hakkında böyle konuşmamalısın!
Annen o senin ya sen bunları yazarken insanlara bunları okuturken hiç vicdan azabı çekmiyor musun
annen seni doğuracağına taş doğursaymış !
Belliki anneniz stres , sıkıntıdan geçiyor benim annemde bana arada sırada kızar uyuz eder beni ama sonra barışırız normal döneriz zaten bu kızmalarda internette fazla dolaştığımdandır. Ve bence sen annenle oturup güzel bir konuş baba ve anne arasında olanlar sen 21 yaşında olsan bile seni ilgilendirmez mani olursun bi tek ama gelipte buraya bu kadın demen çok yanlış anne o anne! MELEKTİR ANNELER! anneni birgün kaybedersen inanki çok pişman olursun bu yazdıklarına hatta sen kendin bile intihara kalkışabilirsin neden böyle şeyler düşünmüşüm diye.!
Annenle babanla sorunların olabilir fakat unutman en doğrusudur. diye düşünüyorum
15 Yaşımdayım ben ailemin böyle bir sorunu olmadı olmazda inşallah.
En kısa zamanda aileniz düzelir diye umuyorum. :/
Anne diyince uzun bi yazi yazasim geldi annemden nefretmi ediyorum aciyormuyum bunlari bile bir birinden cikaramiyorum. Hergunku kabusum. Onun ölumunu gormek istemem ama onun benim olumumu gordugu ani gordugu ani gormek isterdim."insallah kamyonun altinda birgun parcalarini toplarim"derken ayni sekilde söyleyebilecek mi
Ona çok acıyordum, hiç mi âşık olmamıştı acaba, sevdiği biri yok muydu?
Yer imleri