yorum
26-05-2013, 12:17 AM
Nereye baksam asosyal sosyalfobi kavramı ile karşı karşıya geliyorum.Aslında bakarsanız cok daha önceki yıllarda da bende de mevcuttu.Fakat ben bu durumu aşıp, farkına vardığımda bende de sosyal fobinin var olduğunu öğreniyorum.O anki duygularımdan yola çıkarak bişeyler karalamak içimden geldi.Bu fobi nin olmasının temelinde bir yığın neden olabilir ama benim gördüğm ele aldığım nedenlerden çoğunluğu aileden gelen baskılardan kaynaklandığını sanıyorum.Örneğin, genelilkle ailesi annesi babası akademik olarak iyi bir statüye sahip olanların cocukları daha cok asosyal ve başarısız olduğunu sanıyorum.TAbi istisnalar kaideyi bozmaz.En azından benim tanıştığım gördüğüm insanların böyle olduğunu söyleyebilirim.Benim babamda böle statü kavramına aşık biriydi.Oturup kalkmasında bize kızan, bakkala giderken bile, şu eşofmanla gitmeyin.Balkondan bakmayın, şurdan şöyle yapın.Sürekli birileri tarafından izleniyor hissiyatı ile bütüldük.Telefonda konuşurken bile annem dayımla nasıl konuşacağımı bile bir söfler gibi arkadan söylerdi.Onların bana aşıladıkları şey okadar güçlüydü ki! birileriyle konuştuğum an onların söylemleri aklımdan geçerdi.Ya yanlış yaparsam? ya rezil olursam.Benimle dalga geçerlerse? diye düşünceler beynimden akıp geçerken artık ben biraz olsun kendimi gözlemleyen bir yapıya sahip oldum.Fiziki durumum nedeniyle roman kitapları okumaya başladım.Albert camus ve franz kafka kabuğumu kırmamda en büyük etken.Çünkü franzın bir sözü var.Babamın ceketini görmem bile midemi bulandırıyor.Okadar içine işlemiş ki aile baskısı aile statü kavramı onun ceketini görmesi bile bütün hatını film karesi gibi önüne seriyor.
Ben ailemi gözlemledikçe onların hatalarını ve insanlara söyledikleri yalanları ve mimik hareketlerini takip ederdim.Söyledikleri yalanları insanlar farkedip, bazen çaktırmadan evet diyip geçiştirdiklerini bizzat gördüm.Annem hatta pazarlık yaparken bile bazen yalan söyler ve bu pazarlıkta olması gereken şeymiş gibi bana lense ederdi.Bir anda farkına vardım ki, bana verdikleri şey, tamamen bir yanılsama.Bir korku, bir yanlış yol.Hayalim hep iyi bir üniversitede adam akıllı sosyoloji okuyup bu alanda ciddi atılımlar atmak.Psikoloji ile sosyolojiyi hep istemişimdir. Neyse ben annem ile, sosyal toplum arasındaki ilişkiyi incledikçe yanılsamaları tek tek görüyor oldum.Babam bana bir şey söylediğinde insanların düşüncesini düşünüp empati kurardı.Fakat kaçırdıkları bişey vardı yanlış empati kurarlardı.Rezil olmak diye bir şey olamazdı. Kitaplarda okuyup, sohbet ortamında konuştuğum konular babama göre rezillik olurken diğer insanlar tarafından ise merakla dinlenilmeye koyulmuştu.Kitap günümüz vardı.Okuduğumuz kitaptan hazırlanıp bunu anlatacaktık.Ama kendi düşüncelerimizide aktararak elbet.Ben bunları böyle yaparken ailemin bana aktardıkkları bişeyi farkettim.bunların hepsi yanlış...Bana öğrettikleri beni korkuttukları herşey yanlıştı.
Ama birşey vardı.Bunların yanlış olduğunu bilsem de bilinçaltıma yerleşmiş artık beni aşan bir alana girmişti.
Yakın arkadaşım daha doğrusu cocukluk arkadaşım vardı.Aslında bir gün restoranta gittik.Ve o herşeyi yapardı.sparişi, lavaboyu sorması, ne bilim aklınıza gelecek herşeyi o yapardı.Bir gün dedi ki ben artık bir şeyi yapmicam ve sen yapacaksın.İlk başlangıç ise, anlamsız gelecek ama gidip şu garsondan bir çatal isteyeceksin. (yemeğimizi yemiş kalkmak üzereydik halbuki) ben yok istemem nasıl isterim.Garson demez mi, ne yapacaksın ben ne derim.Diye diyeeee uzunn saatler bekledik.1 saate yakın.Ben rezil olurum düşüncesiyle inat üstüne inat.İlla isteyeceksin sonra biz burdan çıkarız dedi.Saat te geç. en sonunda üfleye püfleye gidip bir çatal istedim.Ama o ana kadar ölecektim sandım.Garsondan ister istemez sen çatalı sorgusuz sualsiz vermez mi?:P ben şaş kaldım.Halbuki zihnimde öyle şeyler tasarlamıştım.Rezil olma senaryoları.Orda bilinçaltıma yerleşen birşey oldu.Ben rezil olma korkusu değil, ailemin bana verdiği rezil olma senaryosu tasarlıyormuşum.Bilinaltıma o gün verdiğim sinyal artık benim kendimi aşmamda büyük rol oynadı. Daha sonra tek başıma bir şeyler yapmaya başladım.Bir yerlere gitmeye. sonra dernek gibi yerler üye oldum.Belediyenin tiyatro koru ve sağlık komisyonunda görev aldım derken.Bende sosyal fobi kalmamıştı.
Bu çatal olayını 2 kişiye de yaptım.inanırmısınız bilmiyorum ama işe yaradı ve onlarda da etki gösterdi:P anlamsız bişeyler yapmak yerine anlamsız şeyler yapmak zorundasınız sosyal fobi olunca.Çünkü mantıklı şeyler yaptığınız sürece empati kuracaksınız ve o empatiniz ise yanılsama ile size kazanılmış.anneniz babanız akraba çevreniz işiniz gücünüz bunlar size vermiş.Size vermedikleri bir şeyi yapmalısınız.Kendinizi eleştirmeyin, sizi eleştirecek insanlarında mantıksız olduklarını ve yersiz eleştirdiklerini düşünmeye çalışın.
Aslında konuyu daha yararlı olarak yazacaktım fakat asıl meseleye gelmeden cok uzun bir yazı yazdığımı farkettim.Sosyal fobili birileri ilk başta tatmin edici bir iş yapmaları gerektiğini düşünüyorum.Dayandıkları bir şeyler? baba parası yememek özellikle. kendi paralarını kendileri kazanmaları için adımlar atmalı.Eğitim konusunda başarı sağlamaları gerek yani kendilerini övecek ve bu özelliğim var diyecek bir şeyler yaratmaları gerek.Bu her alanda olabilir.Eğitim iş, konuşma, yazma, bir konuda uzman olmaya çalışmaları gerek. Güven duygusunu kazandıktan sonra...neyse devamını başka zaman getireyim cok uzun oldu:PPPP
Ben ailemi gözlemledikçe onların hatalarını ve insanlara söyledikleri yalanları ve mimik hareketlerini takip ederdim.Söyledikleri yalanları insanlar farkedip, bazen çaktırmadan evet diyip geçiştirdiklerini bizzat gördüm.Annem hatta pazarlık yaparken bile bazen yalan söyler ve bu pazarlıkta olması gereken şeymiş gibi bana lense ederdi.Bir anda farkına vardım ki, bana verdikleri şey, tamamen bir yanılsama.Bir korku, bir yanlış yol.Hayalim hep iyi bir üniversitede adam akıllı sosyoloji okuyup bu alanda ciddi atılımlar atmak.Psikoloji ile sosyolojiyi hep istemişimdir. Neyse ben annem ile, sosyal toplum arasındaki ilişkiyi incledikçe yanılsamaları tek tek görüyor oldum.Babam bana bir şey söylediğinde insanların düşüncesini düşünüp empati kurardı.Fakat kaçırdıkları bişey vardı yanlış empati kurarlardı.Rezil olmak diye bir şey olamazdı. Kitaplarda okuyup, sohbet ortamında konuştuğum konular babama göre rezillik olurken diğer insanlar tarafından ise merakla dinlenilmeye koyulmuştu.Kitap günümüz vardı.Okuduğumuz kitaptan hazırlanıp bunu anlatacaktık.Ama kendi düşüncelerimizide aktararak elbet.Ben bunları böyle yaparken ailemin bana aktardıkkları bişeyi farkettim.bunların hepsi yanlış...Bana öğrettikleri beni korkuttukları herşey yanlıştı.
Ama birşey vardı.Bunların yanlış olduğunu bilsem de bilinçaltıma yerleşmiş artık beni aşan bir alana girmişti.
Yakın arkadaşım daha doğrusu cocukluk arkadaşım vardı.Aslında bir gün restoranta gittik.Ve o herşeyi yapardı.sparişi, lavaboyu sorması, ne bilim aklınıza gelecek herşeyi o yapardı.Bir gün dedi ki ben artık bir şeyi yapmicam ve sen yapacaksın.İlk başlangıç ise, anlamsız gelecek ama gidip şu garsondan bir çatal isteyeceksin. (yemeğimizi yemiş kalkmak üzereydik halbuki) ben yok istemem nasıl isterim.Garson demez mi, ne yapacaksın ben ne derim.Diye diyeeee uzunn saatler bekledik.1 saate yakın.Ben rezil olurum düşüncesiyle inat üstüne inat.İlla isteyeceksin sonra biz burdan çıkarız dedi.Saat te geç. en sonunda üfleye püfleye gidip bir çatal istedim.Ama o ana kadar ölecektim sandım.Garsondan ister istemez sen çatalı sorgusuz sualsiz vermez mi?:P ben şaş kaldım.Halbuki zihnimde öyle şeyler tasarlamıştım.Rezil olma senaryoları.Orda bilinçaltıma yerleşen birşey oldu.Ben rezil olma korkusu değil, ailemin bana verdiği rezil olma senaryosu tasarlıyormuşum.Bilinaltıma o gün verdiğim sinyal artık benim kendimi aşmamda büyük rol oynadı. Daha sonra tek başıma bir şeyler yapmaya başladım.Bir yerlere gitmeye. sonra dernek gibi yerler üye oldum.Belediyenin tiyatro koru ve sağlık komisyonunda görev aldım derken.Bende sosyal fobi kalmamıştı.
Bu çatal olayını 2 kişiye de yaptım.inanırmısınız bilmiyorum ama işe yaradı ve onlarda da etki gösterdi:P anlamsız bişeyler yapmak yerine anlamsız şeyler yapmak zorundasınız sosyal fobi olunca.Çünkü mantıklı şeyler yaptığınız sürece empati kuracaksınız ve o empatiniz ise yanılsama ile size kazanılmış.anneniz babanız akraba çevreniz işiniz gücünüz bunlar size vermiş.Size vermedikleri bir şeyi yapmalısınız.Kendinizi eleştirmeyin, sizi eleştirecek insanlarında mantıksız olduklarını ve yersiz eleştirdiklerini düşünmeye çalışın.
Aslında konuyu daha yararlı olarak yazacaktım fakat asıl meseleye gelmeden cok uzun bir yazı yazdığımı farkettim.Sosyal fobili birileri ilk başta tatmin edici bir iş yapmaları gerektiğini düşünüyorum.Dayandıkları bir şeyler? baba parası yememek özellikle. kendi paralarını kendileri kazanmaları için adımlar atmalı.Eğitim konusunda başarı sağlamaları gerek yani kendilerini övecek ve bu özelliğim var diyecek bir şeyler yaratmaları gerek.Bu her alanda olabilir.Eğitim iş, konuşma, yazma, bir konuda uzman olmaya çalışmaları gerek. Güven duygusunu kazandıktan sonra...neyse devamını başka zaman getireyim cok uzun oldu:PPPP